Σημείωση: Να την τυφλώσουμε πρέπει μεν, να σταματήσουνμε να της βάζουμε τρικλοποδιές δε!
Με τις λίγες γνώσεις που έχω για τα της δικαιοσύνης, νόμιζα πως η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Για να μπορεί να κρίνει ακριβοδίκαια και να αποφασίζει στη βάση του πταίσματος, ή του κακουργήματος, ή της παρανομίας, ανεξάρτητα από το ποιος την πράττει.
Είχα ακούσει και διάφορα ωραία πως είμαστε όλοι ίσοι έναντι του νόμου. Άκουσα και για τη δικαστική εξουσία που ελέγχει την εκτελεστική και τη νομοθετική. Και μεταξύ μας, ναι, θα σας το εμπιστευτώ. Κοιμόμουν ήσυχα το βράδυ. Έλεγα, δεν μπορεί ό,τι και να πάει στραβά σε αυτό τον τόπο η δικαιοσύνη θα λάμψει και ο κάθε κατεργάρης θα καθίσει στο σκαμνί του για να λογοδοτήσει. Ω ,μα ναι, την είχα πάντα περί πολλού, την πίστευα τυφλά. Τυφλή εκείνη, τυφλή και εγώ στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη που της είχα, η οποία σαφέστατα παραήταν τυφλή.
Μεγάλωσα όμως και εγώ, όπως όλοι μας σε αυτό τον τόπο. Άνοιξα τα μάτια και είδα. Είδα πως τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα και πληγώθηκα τα μάλα. Έχασα κάθε εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη μου πλέον δεν είναι καθόλου τυφλή, βλέπει καθαρά, γιατί είδα πως και η δικαιοσύνη και βλέπει και προφανώς ακούει. Το άλλο, το ότι ακριβοπληρώνεται, το ήξερα, αλλά έλεγα πως δεν πειράζει ας πάει και το παλιάμπελο, το αξίζει ,τυφλή ούσα.
Ναι, αγαπητοί συμπολίτες μου, μισανοίγει τα μάτια και κλέβει. Κλέβει ναι, για να δει ποιος κάθεται στο σκαμνί και ανάλογα ρυθμίζει τη ζυγαριά της με τρόπο που να διατηρεί την τάξη και την ασφάλεια. Γιατί μπορεί να κατάλαβα πως δεν είναι τυφλή αλλά για πολύ καιρό πίστευα πως το έκανε για μας, πως είχε κυρίες και κύριοι καλό σκοπό. Να μας προστατέψει από το σοκ που θα παθαίναμε αν μαθαίναμε πόσο βαθιά φτάνει η διαφθορά, ή μάλλον όχι πόσο βαθιά, αυτό είναι αυτονόητο, πόσο ψηλά. Τι; Να άφηνε μια τυφλή δικαιοσύνη να καταρρεύσει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που με κόπους και θυσίες κτίσαμε; Και μετά; Α Όχι! Οι συνέπειες θα ήταν απρόβλεπτες, το φαινόμενο του ντόμινο θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε. Της κάναμε λοιπόν της πολυαγαπημένης μας δικαιοσύνης μια μικροεπέμβαση και τώρα πια βλέπει καθαρά. Όσο πιο ψηλά ιστάμενος κάποιος τόσο πιο καλά βλέπει.
Και αν καμιά φορά δεν δει καλά, μην ανησυχείτε, αν δηλαδή δε σας αναγνωρίσει με την πρώτη, κανένα πρόβλημα. Γιατί; Μα γιατί ακούει πεντακάθαρα. Ακούει τις σχέσεις τις διασυνδέσεις, τα κουμπαράτα, τις υποσχέσεις, τις απειλές, τη ροή του χρήματος…. Δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά. Όλα τα ξεκαθαρίζει στο πι και φι. Ποινές καταπέλτες ή χάδια, ανάλογα με το τι είδε και το τι άκουσε. Είναι μια πονηρή αυτή! Όλο και κάποιο κόλπο θα σκαρφιστεί ανάλογα με την περίπτωση. Νόμιζα πως ο νόμος είναι ένα πράγμα, σοβαρό, συμπαγές, ξεκάθαρο. Όσο ακούω όμως τόσο καταλαβαίνω πως μπάζει από παντού. Και μεταξύ μας σε τίποτα δεν φταίει ο νόμος αλλά τα παραθυράκια και οι μπαλκονόπορτες που οι νομοθέτες άφησαν και ανάλογα ανοίγουν και κλείνουν για να απονεμηθεί η κατάλληλη δικαιοσύνη.
Νόμος, τάξη, πειθαρχία. Ναι, πραγματικά το πιστεύω. Ο Νόμος έρχεται για να βάλει τάξη, να οργανώσει, να καταδικάσει τα κακώς κείμενα, να τιμωρήσει ανάλογα με το παράπτωμα. Με σεβασμό στους νόμους, επικρατεί τάξη και ναι τελικά πείθεσαι πως η αρχή που σε κυβερνά καλά κάνει για να τιθασεύει τον κακό σου εαυτό και να βγάζει στην επιφάνεια εκείνο το αγγελάκι που σε σπρώχνει να κάνεις καλά πράγματα.
Στην έλλειψη νόμου, ή σεβασμού στον νόμο, γιατί νόμοι υπάρχουν αλλά όταν εκείνοι που τους υπηρετούν είναι και οι πρώτοι που τους παρακάμπτουν με τσαλιμάκια και περνούν από ανοικτά παραθυράκια ή καμιά φορά και μπαλκονόπορτες, οδηγούμαστε σταδιακά στην αταξία και στην αναρχία. Η απειθαρχία είναι νομίζω πολύ μικρή για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία θα περιπέσουμε αν δε διαφυλάξουμε τη δικαιοσύνη ως κόρη οφθαλμού, αφαιρώντας της άμεσα εδώ και τώρα τους οφθαλμούς. Ναι. Να της τα βγάλουμε τα μάτια. Να μην βλέπει. Να της κλείσουμε και τα αυτιά. Ερμητικά. Να μην ακούει. Είναι η τελευταία μας ελπίδα και μάλλον την πήρε και αυτή η κατηφόρα.
Σας παρακαλώ βοηθήστε επιτέλους να τυφλώσουμε μια και καλή τη δικαιοσύνη. Να μην βλέπει, να μην ακούει. Να μιλά μόνο αλήθειες. Δεν μας αρκεί μόνο η θεία δίκη. Χρειαζόμαστε κάθαρση για να μπορέσουμε να πιστέψουμε ξανά πως είμαστε φτιαγμένοι από καλύτερη πάστα. Πως μπορούμε να κάνουμε μια καινούρια αρχή.
Εκείνο δε που με ανησυχεί ακόμα περισσότερο είναι πως το ισοσκελές τρίγωνο του Δ (έλτα)της Δικαιοσύνης μπορεί να παραπέει μεν αλλά εκείνο που της βάζει συστηματικά τρικλοποδιές είναι το δεύτερο από τα αγαπημένα μας Δ (έλτα). Εκείνο της Δημοκρατίας, το οποίο στο πρόσωπο της κυβέρνησης προσπαθεί να εφεσιβάλει ό,τι δεν την βολεύει (στο όνομα πάντα της οικονομία=της πούγκας μας κοινώς). Όσο για το τρίτο Δ (έλτα) εκείνου που αφορά στα δικαιώματά μας ως πολίτες κλάψ’ τα Χαράλαμπε.
Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. Και από σήμερα… Φρουρός των 3Δ (Δημοκρατία-Δικαιοσύνη-Δικαίωμα)