Μα για όλα; Μάλλον για όλα.

Όλα του γάμου, ή και του συμφώνου συμβίωσης,- καθώς το θρήσκευμα σαφέστατα διαφέρει- δύσκολα και καμία κυοφορία ελπιδοφόρας κατάληξης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. 

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες στην εποχή μας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα διαζύγια δίνουν και παίρνουν.

Καλύτερα ένα καλό διαζύγιο, θα μπορούσε να πει κάποιος,  παρά ένας κακός γάμος. Αλλά δεν το λέω γιατί όλοι θα με κατηγορούσαν πως ξεπουλάω το παιδί. Βλέπετε για το παιδί τα κάνουμε όλα, πόσο μάλλον τώρα που ανακαλύψαμε πως μαύρος χρυσός ρέει στις φλέβες του.

Αν μάλιστα είσαι εν διστάσει- και δει μετά από βιαιοπραγία και κακοποίηση- πρέπει να είσαι κάτι περισσότερο από προσεκτικός με την επαναφορά του συμφώνου συμβίωσης ή καλύτερα τη δημιουργία ενός νέου. Άξιες αναφοράς, και ας μην είχαν τότε όρους αναφοράς (καινούριο φρούτο αυτό) οι παρεμβάσεις πολλών και διαφόρων καλοθελητών και προξενητάδων που μας ήρθανε από πολύ μακριά. Ξεκινώντας από Λονδίνα και Ζυρίχες, αλλά και πέραν του ατλαντικού, πολλές φορές αργότερα. Αν μάλιστα εξαφανίζονται και πρακτικά ή  αλλάζουν συνεχώς οι όροι αναφοράς πρέπει να σου μπουν ψύλλοι στα αυτιά πως κάτι τρέχει.

Μακριά από στερεότυπα λοιπόν λέμε πως η ισότητα είναι πέρα και πάνω απ΄ όλα. ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ. Δεν έχει σημασία αν σε πήρα με το βρακί που φορούσες, που λέει ο λόγος, άνευ προίκας δηλαδή. Εκείνο που μετρά είναι η μαχητικότητα. Η διεκδικητικότητά σου. Οι προστάτες σου. Εκείνοι όλοι που σε υποστηρίζουν και σου κάνουν και πλάτες στα όσα κατά καιρούς λες ή κάνεις δικαιολογώντας μονίμως τα αδικαιολόγητα. Ισότητα λοιπόν.

Και εννοείται πως όλα εκ περιτροπής θα τα κάνουμε. Δευτέρα εγώ το νοικοκυριό, Τρίτη εσύ. Τετάρτη εγώ ψώνισμα, Πέμπτη εσύ. Το αμάξι στον μηχανικό; Ο καθένας το δικό του. 

Κανένα πρόβλημα δεν θα είχα ούτε και με αυτό. Είπαμε. Για το παιδί τα κάνω όλα. Θέλω να του δώσω τα πάντα και παρά τα όσα υπέφερα εγώ, επιμένω να σε εμπιστεύομαι. Από αγάπη με κτύπησες το ξέρω. Για το καλό μου. Για να με σώσεις από τον κακό μου εαυτό. Ειρηνευτικό ήταν και το χαστούκι και η κακοποίηση και ο βιασμός. Η αλήθεια είναι πως ενίοτε με κάνεις με το θράσος σου να πιστεύω πως για όλα φταίω εγώ. Νομίζω πως υποφέρω από το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ξέρετε, εκείνο στο οποίο το θύμα ερωτεύεται και δικαιολογεί τον θύτη. 

Για το παιδί όμως επανέρχομαι ξανά και ξανά. Συζητώ. Ξανασυζητώ. Δίνω χωρίς να πάρω. Ας είναι. Κάνω υπομονή και ξεπερνώ ξανά και ξανά τις κόκκινες γραμμές μου. Είναι και μικρούλη το καημένο και ανησυχώ μην του μείνουν, που θα του μείνουν, τραύματα. Ήδη τραυλίζει και πολλές φορές ψάχνει τις λέξεις που θέλει να πει. Τρίγλωσσο ήταν, άντε να τις αφομοιώσει και τις τρεις τις γλώσσες!

Εκείνο που δεν μπορώ με τίποτα να δεκτώ είναι τη θετική σου ψήφο για όλα. Μα για όλα; Δεν θα δουλέψει. Σε προειδοποιώ αλλά για ακόμη μια φορά δεν με ακούς. Θα το κτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο που πάμε τώρα να γκρεμίσουμε.

Θέλω για παράδειγμα να πάω κομμωτήριο. Θα πρέπει να συμφωνήσεις με την επιλογή του κομμωτή, την κοστολόγηση της υπηρεσίας, την απόχρωση με την οποία θα καλύψει τα μαλλιά μου που τα άσπρισες χρόνια τώρα με τα τερτίπια σου, την ώρα του ραντεβού, το μήκος στο οποίο θα τα κόψω… και πάει λέγοντας.

Δεν θα συζητήσω καν τις παρεμβάσεις που θέλεις να κάνεις στην κινητή μου τηλεφωνία, το πόσο προωθείσαι συστηματικά στη ζώνη κατάπαυσης του πυρός που χωρίζει τόσα χρόνια το κοινό μας σπίτι στα δυο και… στροβιλίζομαι για να το αντέξω αλλά έχει και η ανοχή τα όριά της.

Λέω πως τελικά πρέπει ίσως να το ξανασκεφτούμε. Ή μάλλον να σκεφτούμε έξω από το κουτί και να αποκεντρωθούμε. Να κρατήσει το σαλόνι το παιδί και να το μετατρέψουμε σε ένα πολυχώρο παιχνιδιού και διαβάσματος. Λεφτά να φάνε και οι κότες. Έτσι μου λεν οι προξενητάδες και οι καλοθελητές δηλαδή, γιατί για την ώρα με δανεικά την βγάζουμε. Όλα αυτά με την προοπτική να το αφήσουμε κάποια στιγμή να παίρνει κάποιες αποφάσεις και εκείνο. Του τύπου σε ποιο πανεπιστήμιο θα κάνει το διδακτορικό του, αν φυσικά δώσουμε και εμείς τη θετική μας ψήφο. Γιατί για πρώτο πτυχίο και μεταπτυχιακό σαφέστατα δεν του πέφτει λόγος.

Εγώ κουζίνα, διάδρομο, κάτω μπάνιο, κήπο (που λατρεύω και τη φύση, ένα χρυσοπράσινο το έχω στον χαρακτήρα μου) και εσύ τον πάνω χώρο να ατενίζεις και τα αστέρια και τα μισοφέγγαρα που λατρεύεις.

Αποκεντρωμένα λοιπόν. Ο καθένας τα δικά του και εννοείται πως για τα σημαντικά (κομμωτήριο, ενδυματολογικά- για μαντήλα δεν το συζητώ, δεν θα ξοδεύω τα μαλλιοκέφαλά μου στο κομμωτήριο για να τα κρύβω μετά- κ.λ.π) θα θέλω τη θετική σου ψήφο. 

Μα για όλα; Ε ναι, για όλα!

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Το αποκεντρωμένο θαύμα, με τη θετική ψήφο τους, μπορεί και να οδηγήσει τελικά σε νέο σύμφωνο συμβίωσης, γιατί για γάμο δεν μας βλέπω.