Θέμα: «Ο Νώε οι πλημμύρες, η κιβωτός του και η κλιματική αλλαγή»
Ποια υπερθέρµανση γεννάει ένα τέρας που ξυπνάει;; θα µας πνίξει θα µας κάψει… Μπες στο κλίµα!!!
Για να μπεις στο κλίμα και το κλίμα να σε αντέξει θα πρέπει με απόλυτη αυθάδεια να θεωρήσεις πως αυτή η γη ανήκει σε σένα. Όχι στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου. Είναι δική σου, κατάδική σου, κανένα καταπίστευμα, καμία κληρονομιά δεν χρειάζεται να αφήσεις μετά θάνατο στους απογόνους σου. Ναι, μπορείς να την ξοδέψεις ακριβώς όπως το παρατράβηγμα στην κάρτα σου και μετά ας πληρώσεις διπλά και τρίδιπλα το κόστος. Φτάνει να περάσεις καλά! Γατί όντως, μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε… μπορεί να παραμείνει λίγη και για τους απογόνους μας!
Και ναι! Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο στην Κύπρο μας την εναλία, για την κλιματική αλλαγή. Για τις χώρες της Μεσογείου, που ταλανίζονται από φωτιές σκανδάλων και πλημμύρες συνεπειών. Από ακραία πολιτικά φαινόμενα μια πανδημίας μαφίας και έλλειψης δημοκρατίας. Την ίδια ώρα που τρέχουν και τα άλλα. Τα περιβαλλοντικά…
Να μπούμε στο κλίμα και να συνειδητοποιήσουμε πως η κλιματική αλλαγή ήρθε και θα μείνει. Δεν είναι όπως την πανδημία που με 2-3-4-5-6 άντε 7 εμβόλια οι πλείστοι από εμάς θα την βγάλουμε καθαροί. Ο πλανήτης υπερθερμαίνεται. Η Γη καίγεται και οι άνθρωποι ανίκανοι να αντιδράσουν αφού δεν σκέφτονται, δεν ονειρεύονται δεν έχουν δύναμη να δράσουν και να αντιδράσουν, να οργανωθούν συλλογικά, να γίνουν ενεργοί περιβαλλοντικοί πολίτες, παγωμένοι και ανίκανοι, παρακολουθούν απελπισμένοι τη στάθμη της θάλασσας να ανεβαίνει, τους τυφώνες και του κυκλώνες να χορεύουν καλαματιανό και μπάλο, τα σκουπίδια να αναπαράγονται και να κλωνοποιούνται, το καυσαέριο να πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο και να τους πνίγει.
Το ηφαίστειο έχει χρόνια τώρα ξυπνήσει. Είναι η ευθύνη της γενιάς μας, η οποία εξακολουθώντας, ευτυχώς, να έχει ακόμη μνήμες από τη ζωή των παιδικών της χρόνων, συνειδητοποιεί πως η ζωή χάνεται από δική της ευθύνη. Βλέπει πως το πλαστικό μας έχει πνίξει, πως η γη φλέγεται και βουλιάζει με την άνοδο της στάθμης των νερών της θάλασσας από το λιώσιμο των πάγων, βλέπει τους πρόσφυγες των πολέμων από τα εμπλεκόμενα συμφέροντα να αλλάζουν σταδιακά προφίλ και να γίνονται περιβαλλοντικοί πρόσφυγες και περιβαλλοντικοί μετανάστες.
Ξέρει η δική μας γενιά, η γενιά των 50 παρά ή και κάτι, πως η πανδημία της κλιματικής αλλαγής δεν περνά με εμβόλια. Μεγαλώσαμε με ένα ζευγάρι παπούτσια κυπριακής κατασκευής και ένα σακάκι που το φορούσαμε καθεχρονικά, μέχρι να μας μικράνει για να το δώσουμε στον αδελφό μας, τον ξάδελφό μας ή τον γείτονά μας. Ναι, τότε υπήρχαν ακόμη γειτονιές με σχέσεις αγαπητικές. Ζήσαμε τους γονείς μας, τον παππού και τη γιαγιά μας να επαναχρησιμοποιούν ξανά και ξανά, ως τρόπο και βίωμα ζωής, από σεβασμό για τα αγαθά που με κόπο αποκτούσαν. Η γενιά μας ξέρει, και το ξέρει γιατί το έζησε, πως αλλάξαμε πορεία και πήραμε τη ζωή μας λάθος, πως αγοράζουμε, όσοι έχουμε λες και δεν υπάρχει επόμενη μέρα, πως γίναμε απλούστατα ανήθικοι καταναλωτές… και όχι μόνο. Ξέρει πως η περιβαλλοντική πανδημία της κλιματικής αλλαγής, το clima19 και 20 και 21 και 22 και 23, με όλες τους τις μεταλλάξεις, δεν θα το ξεφορτωθούμε. Πως δεν υπάρχουν safe pass, πως μπορεί να μην μας κλείσει στο σπίτι αλλά ή θα μας το κάψει το σπίτι με την επόμενη πυρκαγιά, ή θα μας το παρασύρει με την επόμενη μπαλο- πλημμύρα, ή θα μας το πάρει και θα μας το σηκώσει με το επόμενο θηλυκό τυφώνα.
Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να φτιάξουμε μια κιβωτό (στα πλαίσια ενός νέου επενδυτικού προγράμματος ίσως) για την περίοδο των πλημμυρών και να φυλάξουμε μέσα όλη την πολύτιμη βιοποικιλότητα θα ήταν μια κάποια λύση. Αν φυσικά καταφέρουμε να βρούμε και να συμφωνήσουμε, σε πλανητικό πλέον επίπεδο, στο ποια είναι τα πολύτιμά είδη και ποιος θα είναι ο Νώε, ο κυβερνήτης της κιβωτού. Έλα όμως που μάλλον η κιβωτός μετά την πλημμύρα θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τυφώνες και ξηρασίες και κυκλώνες; Μήπως θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια κιβωτό transformer; Μια κιβωτό παντός καιρού;
Πρέπει όμως ναι, να σοβαρευτούμε. Η κλιματική αλλαγή ήρθε για να μείνει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αν έχουμε έστω και ίχνη διαγενεακής αλληλεγγύης, αν πραγματικά με άλλα λόγια νοιαζόμαστε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, είναι αλλάζοντας τον εγωιστικό τρόπο με τον οποίο διάγουμε τη ζωή μας ως άτομα και ως συλλογικές κοινότητες να την καθυστερήσουμε, να τη βάλουμε σε sleep mode.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.: Σε κανένα μας δεν ανήκει η δροσιά του νερού, ο καθαρός αέρας, το πράσινο του δάσους, το λευκό του χιονιού, το γαλανό της θάλασσας. Τα δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Ευθύνη μας να τα παραδώσουμε άθικτα.