Θέμα: «Στο βασίλειο της σιωπής»
Οι εικόνες τραγωδίας που βιώνουμε με τις πυρκαγιές, την πύρινη λαίλαπα, την καταστροφή φέρνουν στο μυαλό και στη ψυχή μας μόνο πόνο και απόγνωση. Απελπισία είναι η λέξη που ταιριάζει στα όσα κλεισμένοι, εμείς οι τυχεροί, στα καλά κλιματιζόμενα δωμάτιά μας, σχολιάζουμε και ποστάρουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τη σοφία του παντογνώστη, του υπερευαίσθητου, του πολίτη με κριτική σκέψη, του φυσιολάτρη… εκείνου που τα έλεγε… Τότε που δεν λαμβάνονταν οι σωστές αποφάσεις για ενίσχυση των μέτρων αντιπυρικής θωράκισης. Έπρεπε να ληφθούν για την «ώρα ανάγκης», η οποία έρχεται ανελλιπώς και όχι μόνο μια φορά στο κάθε τόσο. Έρχεται, κάθε, μα κάθε καλοκαίρι. Ξέρετε δεν χρειάζεται φαντασία να το δεις να έρχεται, ούτε και ατυχία, ή εγκληματική ενέργεια ή ατύχημα για να ξεκινήσει η φωτιά. Είναι πλέον ένα δεδομένο το οποίο πρέπει να συνυπολογίζουμε κάθε καλοκαίρι- και όχι μόνο-.
Τι θα κάνεις αυτό το καλοκαίρι; Αν είμαι πυροσβέστης θα με πουν ήρωα γιατί θα σβήνω φωτιές- μόνο ως τραγικό μπορεί να καταγραφεί, γιατί όλο τον υπόλοιπο καιρό είμαι ένα δημόσιος υπάλληλος που πληρώνομαι για να τεμπελιάζω- . Αν είμαι τυχερός πολίτη του ανοχύρωτου και μονίμως απροετοίμαστου κράτους μου θα καεί μόνο η περιουσία μου και το δάσος των παιδιών και των εγγονιών μου. Αν, δε, είμαι άτυχος πολίτης, μπορεί να χάσω τη ζωή μου ή κάποιο αγαπημένο μου, όχι γιατί η φωτιά έβαλε σκοπό να με εκδικηθεί αλλά γιατί για ακόμη μια χρονιά, αρμόδιοι και αναρμόδιοι, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, κλείνουν μάτια και αυτιά, και πιστεύουν πως δεν θα συμβεί σε μας, πως θα την γλιτώσουμε. Είπαμε, καλοκαίρι και φωτιές, πολλές και μεγάλες, πάνε πακέτο.
Η αλήθεια όμως είναι εδώ, παρούσα και κατακαίει στο πέρασμά της, ό,τι πράσινο υπάρχει στο σώμα του τόπου μας και εννοείται πως εξανεμίζει κάθε ικμάδα ελπίδας από τη ψυχή μας. Και, ναι, αν πρέπει θα το πούμε με τρόπο που η αλήθεια να αποκαλυφθεί έτσι ώστε να μπορούμε να την αντέξουμε:
«Μια φορά και έναν καιρό, ένας μάγος κακός, κάλεσε τη φωτιά, είτε γιατί ήθελε να καψαλίσει, είτε γιατί ήταν αρρωστημένος εμπρηστής, είτε οικοπεδοφάγος, είτε απλούστατα εγκληματικά ανόητος, είτε πιθανός επενδυτής… και της είπε: Μπες όπου βλέπεις πράσινο και άπλωσε το αδηφάγο κατακόκκινο κορμί σου. Να σκεπάσεις είναι η οδηγία κάθε ίχνος ζωής μέχρι να απλωθεί παντού η σιωπή. Στάχτη, αποκαΐδια, θάνατος και σιωπή να μείνει μόνο στο πέρασμά σου. Νεκρά δέντρα, ισοπεδωμένοι οικισμοί και δυστυχισμένοι άνθρωποι. Καμένη γη. Μετά; Μετά βλέπουμε…
Και περνά η φωτιά και το μόνο που μένει είναι η σιωπή. Απόλυτη. Δεν ακούγεται η ζωή, δεν ακούγονται πουλιά, δεν υπάρχει το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο γιατί δεν υπάρχουν πια φύλλα. Μια σιωπή εκκωφαντική να μας φωνάζει την αλήθεια των ευθυνών μας και εμείς για ακόμη μια φορά να κωφεύουμε.
Όταν έρθει η ώρα θα μπουν ξανά σπόροι στη γη και θα νικήσουν τη σιωπή. Θα ξαναπρασινίσει η γη. Θα ξανακουστεί η ανάσα του δάσους να σπάζει τη σιωπή. Θα πρέπει όμως να περάσουν καιροί και άλλοι καιροί…
Συγνώμη αγαπημένο μου εγγόνι που σου στέρησα το πράσινο που σου χρωστούσα.»
Μέχρι τότε ας δούμε τη φωτιά αλλιώς. Ως την τιμωρία μας. Στην πυρά έχει ριχθεί και αυτό το καλοκαίρι ένας πολιτισμός, μια εποχή, που καταρρέει κάτω από το βάρος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Να γίνει φοίνικας και να γεννηθεί από τις στάχτες του ξανά. Νέος, αγνός, αθώος. Χωρίς κανένα «ράγισμα». Μπορούμε; Να εξαγνιστούμε; Να ξαναγεννηθούμε;
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1 : Εμπνευσμένο από την πύρινη αλήθεια που βιώνει ο πλανήτης μας, η Κύπρος και η Ελλάδα μας
Υ.Γ.2: Και από το βιβλίο της Έφης Λαδά: «Οι μέρες της σιωπής»
Υ.Γ.3: Γιατί δεν φταίει μόνο η κλιματική αλλαγή, ούτε οι δυνατοί άνεμοι, ούτε η καύσιμη ύλη, ούτε η απροσεξία, ούτε η εγκληματική πράξη. Φταίμε και εμείς που κάθε καλοκαίρι περιμένουμε τις φωτιές και αντί να ανασκουμπωθούμε να τις εμποδίσουμε κάνουμε απλώς τον σταυρό μας και παρακαλούμε να μην έρθουν.