Ερ. Θα θέλαμε αγαπητό μου κοστούμι/ταγιέρ να μας πείτε τι ήταν εκείνο που σας ώθησε να υποβάλετε υποψηφιότητα.
Απ. Μα είναι ηλίου φαεινότερο. Έχω βαρεθεί να είμαι ένα απλό σκισμένο τζιν και μια πόλο φανέλα ή ένα μοντελάκι, έστω τελευταίας λέξης της μόδας. Ψάχνοντας μέσα μου βαθιά συνειδητοποίησα πως θέλω να γίνω κάτι άλλο. Πιο σπουδαίο. Πιο μεγάλο.
Ερ. Θα βλέπατε ποτέ τον εαυτό σας να συνοδεύεται από γραβάτα/φουλάρι ή θέλετε μια πιο αριστερή εμφάνιση. Με μοτοσυκλέτα και δερμάτινο σακάκι. Λέμε τώρα…
Απ. Αν με ρωτούσατε ένα χρόνο πριν, η απάντηση μου θα ήταν ένα επιπόλαιο «όχι» στην γραβάτα/φουλάρι και «ναι» στην πιο εναλλακτική εμφάνιση. Ευτυχώς κατάλαβα -καταλάβαμε όλοι- το λάθος μας νωρίς. Όχι, και το όχι είναι καθαρό, δεν καταγράφεται για να τσιμεντώσει κανένα ναι. Όχι στα δήθεν εναλλακτικά. Η ασφάλεια κρύβεται στο δοκιμασμένο και για χρόνια και χρόνια πετυχημένο. Γραβάτα/ Φουλάρι λοιπόν.
Ερ. Αν θεωρήσουμε πως η υποψηφιότητά σας θα στεφθεί με επιτυχία, που σας το εύχομαι, αφού είναι για σας όνειρο ζωής…
Απ. Πραγματικά, καλά τα είπατε. Όνειρο ζωής. Είναι η κορυφή που πάντα ονειρευόμουν. Να νομοθετώ με γραβάτα/φουλάρι. Έξω να μαζεύονται οι ορδές των απελπισμένων με ντομάτες ή και αυγά (λατρεύω τις ντομάτες με τα αυγά, στο τηγάνι εννοείται) και εγώ με το κουστούμι/ταγιέρ μου να κάνω βαθυστόχαστες δηλώσεις. Ενίοτε να ψηφίζω, αν φυσικά καταφέρω να βρω άκρη στην πολυπλοκότητα των νομολογιών, των τροπολογιών, των προτάσεων και αντιπροτάσεων. Αλλά εκείνο το σήκωμα του χεριού ή έστω το πάτημα του κουμπιού, ομολογουμένως έχει μια βαρύτητα που πάντα την ονειρευόμουν. Το είχα και απωθημένο από τον καιρό του σχολείου. Να σηκώνω το χέρι όποτε θέλω, χωρίς να πρέπει να ξέρω και την απάντηση.
Ερ. Να επανέλθουμε όμως στην αρχική μας ερώτηση. Πιστεύετε πως είναι τελικά όπως λένε ο ναός της Δημοκρατίας, ο χώρος, ο οποίος θέλετε να γίνει για τα υπόλοιπα, αν τα καταφέρετε, χρόνια της ζωής σας, ο χώρος εργασίας σας;
Απ. Εννοείται. Εκεί είναι που λαμβάνονται όλες οι σημαντικές αποφάσεις. Για τα ωράρια των καταστημάτων. Για το σύμφωνο συμβίωσης, για τις φορολογίες. Για το κούρεμα. Για τα δάνεια. Για τις τράπεζες. Για τις εκποιήσεις. Για τις λίστες. Για την Παιδεία. Για την Υγεία. Για τα χρυσά και αργυρά, δεν ξέρω αν υπάρχουν και χάλκινα διαβατήρια. Όλα τα νήματα τελικά εκεί κινούνται. Όσοι είναι εκτός του ναού, είναι απλούστατα μαριονέτες και ακολουθούν χωρίς επιλογή τις κινήσεις που επιβάλλουν οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες των υψωμένων χεριών. Ξέρετε πως ένα κοστούμι/γραβάτα μπορεί να τρέχει με χίλια; Ξέρετε πως μπορεί να απολαμβάνει απαγορευμένα εδέσματα; Ξέρετε πως μπορεί να παρκάρει όπου θέλει; Ξέρετε πως μπορεί να χρήζει χαρισματικής μεταχείριση; Πως μπορεί να μπαίνει σε λίστες και όλα καλά; Πως μπορεί να βγαίνει από λίστες το ακούσατε; Και όλα αυτά που λένε για τη διαφθορά, εννοείται πως είναι λασπολογίες. Εξάλλου, και να το υπογραμμίσετε, παρακαλώ, στην απάντησή μου: Δεν είναι όλα τα κουστούμια/ταγιέρ το ίδιο. Υπάρχουν φίρμες και φίρμες. Απλώς οφείλουμε να διαλέξουμε σωστά.
Ερ. Δεν θα μπορούσατε να διεκδικήσετε θέση για ένα πιο ακριβό κοστούμι/ταγιέρ, κατά προεδρικού μεριά, ας πούμε;
Απ. Μα για εκείνο το κοστούμι/ ταγιέρ κάνω πρόβα. Πρέπει όμως να περάσω από το Boss πριν φτάσω στο Αρμάνι.
Ερ. Μήπως όμως η ουσία του κοστουμιού/ταγιέρ είναι άλλη; Μήπως, λέω τώρα, άλλα θα έπρεπε να είναι τα κίνητρα της υποψηφιότητάς σας;
Απ. Αγαπητέ μου εκπρόσωπε των ΜΜΕ! Νόμιζα πως μέχρι τώρα μιλούσαμε χαλαρά και off the record. Αν έχει ξεκινήσει η ηχογράφηση, είμαι και εγώ έτοιμος/η να απαντήσω. Πάμε λοιπόν!
Το κίνητρο μου; Σαφέστατα είναι η προσφορά στο λαό. Η διακονία. Στην υπηρεσία του κόσμου θέλω να υποβάλω την ταπεινή μου υποψηφιότητα. Εξάλλου δικός/ή του εκπρόσωπος διεκδικώ να γίνω. Θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Θέλω να πατάξω τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Να δημιουργήσω τους θεσμούς εκείνους που θα διασφαλίσουν τη δημοκρατία. Λειτούργημα θέλω να επιτελέσω. Δεν το θέλω για μένα, για το κοινό καλό το θέλω. Αν καταφέρω να μπω στο ναό της δημοκρατίας, θα εργαστώ νυχθημερόν, χωρίς να λογαριάσω κόπο και προσωπικό κόστος, για να αλλάξουν τα πράγματα. Για να ξανακερδίσω τη χαμένη εμπιστοσύνη του λαού.
Ερ. Τι έχετε να πείτε για την αποχή;
Απ. Το να απέχεις δεν είναι λύση. Δείχνει αδιαφορία και απαξίωση. Αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για σένα. Στο χέρι σου, στη ψήφο σου για την ακρίβεια, είναι που κρύβεται, η δύναμή σου. Εσύ μπορείς να αποφασίσεις ποιο είναι το καλύτερο κοστούμι/ταγιέρ. Ποιο θα βάλει πόδι και ποιο θα πάρει πόδι, από τον ναό.
Ερ. Ξέχασα να ρωτήσω το επάγγελμά σας.
Απ. Κοιτάξτε, προέρχομαι από οικογένεια μεγαλοδικηγόρων. Θα μπορούσα φυσικά να προέρχομαι και από οικογένεια μεγαλογιατρών. Σίγουρα προέρχομαι και από οικογένεια μεγαλοεπιχειρηματιών. Νομίζω η οικογένεια και το επάγγελμά μου είναι λίγο απ΄ όλα. Οι περγαμηνές από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού δε, πολλές.
Ερ. Θα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για κοστούμι/ταγιέρ ένας εργάτης, ένας υπάλληλος, μια κομμώτρια, μια πωλήτρια;
Απ. Ουδέν σχόλιο.
Ερ. Αν χάσετε τι θα κάνετε;
Απ. Αν χάσω θα φταίει σαφέστατα η ανεπάρκεια των ψηφοφόρων να αναγνωρίσουν το θησαυρό. Εκείνοι θα χάσουν όταν θα αποδειχτεί τελικά άνθρακας (ο θησαυρός εννοώ). Αν χάσω, που αποκλείεται, θα ξεκινήσω να σχεδιάζω την επόμενη μου κίνηση.
Ερ. Θα κλείσω με ένα ρητορικό/υπαρξιακό ερώτημα: Να είναι κανείς υποψήφιο κοστούμι/ταγιέρ ή να μην είναι;
Κάθε επιτυχία. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό…
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1: Εννοείται πως η πιο πάνω συνέντευξη ουδεμίαν ομοιότητα δεν έχει με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. Κάθε ομοιότητα είναι παντελώς συμπωματική. Επιπρόσθετα σε καμία περίπτωση δεν καλύπτει περιπτώσεις υποψήφιων κοστουμιών/ταγέρ που ονειρεύονται να γίνουν τζιν και φανελάκια (όχι εγνωσμένης φίρμας- αυτό το τονίζω!)
Υ.Γ.2: Γιατί το χρειαζόμαστε και το χιούμορ, και κυρίως τον αυτοσαρκασμό, στη ζωή μας, πιο πολύ από ποτέ.