Άτυπη πενταμερής συνάντηση για το Κυπριακό υπό την αιγίδα του ΟΗΕ θα πραγματοποιηθεί στη Γενεύη μεταξύ 27 και 29 Απριλίου, «σκοπός της συνάντησης θα είναι να προσδιοριστεί αν υπάρχει κοινό έδαφος για να διαπραγματευθούν τα μέρη μια διαρκή λύση του κυπριακού προβλήματος, εντός ενός προβλεπτού ορίζοντα». 

Άτυπη (Βικιλεξικό):δεν γίνεται σύμφωνα με κάποιους τύπους ή κανόνες ή δεν εμφανίζει κάποια τυπικά χαρακτηριστικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα τυπικά χαρακτηριστικά τα παρουσιάζει. Ο κοινός παρονομαστής της με όλες τις προηγούμενες- που μπορεί να ήταν και τυπικές- είναι ο θύτης, το θύμα και οι αυτόπτες μάρτυρες στο ίδιο τραπέζι να παίζουν κρυφτό. 

Άτυπη (Βικιλεξικό2): (νομική) παράτυπος, αυτός που γίνεται με παραβίαση κάποιων τύπων, διαδικασιών ή κανόνων. Ουδέν σχόλιο! 

Μετακινήθηκε η “άτυπη” αρκετά μακριά, λέει, έτσι ώστε να μην επηρεαστεί αρνητικά από την έκθεση προόδου στα ελληνοτουρκικά. Τεχνάσματα; Σίγουρα. Θα αποδώσουν; Λες η απόσταση ενός μήνα να αλλάξει την ουσία είτε του κυπριακού, είτε της ατζέντας των 2 πλευρών; Το ότι θα είναι ένα μήνα πριν από τις δικές μας βουλευτικές εκλογές είναι που με τρομάζει. Ειδικά μετά το συγκινητικό τετ-α-τετ των αρχηγών των 2 μεγάλων κομμάτων το οποίο μάλιστα ονομαζόταν και αντιπαράθεση! 

Πραγματικά η γλώσσα μπορεί και πρέπει να είναι κοινή (το θέμα είναι ποια από όλες τις κοινές γλώσσες θα χρησιμοποιήσουμε) κάτω από τη δαμόκλειο σπαθί ακόμη μιας τελευταίας ευκαιρίας. Πρέπει να σημειώσω, πριν προχωρήσω, πως και λύση θέλω και καθόλου αδιαπραγμάτευτο δεν θεωρώ τον εαυτό μου (ούτε όμως και ανόητο). 

Σαφέστατα η στοχοθέτηση της άτυπης πενταμερούς συνάντησης είναι ιδιαίτερα φιλόδοξη. Ακόμη και για τους αθεράπευτα οπτιμιστές, ακόμη και για μένα που πιστεύω στα χαμένα θαύματα και στο σύμπαν που συνωμοτεί όταν θέλεις κάτι πολύ:

Κοινό έδαφος; Θα μπορούσε ίσως να υπάρξει αν δεν μιλούσαν για λύση 2 κρατών. Αν δεν ήταν προκλητικά απαράδεκτοι και με το ζωνάρι λυμένο μόνιμα για καβγά. Αν δεν έλεγαν συστηματικά και με κάθε ευκαιρία πως τα σχέδια του τελευταίου σχεδόν μισού αιώνα απέτυχαν γιατί οι Ελληνοκύπριοι δεν ήθελαν, αφού ανώριμα και παιδιάστικα δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μοιράζονται ούτε την κυβέρνηση, ούτε την εξουσία, ούτε και την ενέργεια! Όταν οι προκλήσεις και με λόγια και με έργα (στην περίπτωση τους εγκλήματα τα λέμε) εδώ και αιώνες (μην αναφερθώ στα τελευταία) ξεπερνούν το κόκκινο και καμία βαλβίδα ασφαλείας δεν μας προφυλάσσει από απρόβλεπτες- οι οποίες ενίοτε αγγίζουν τα όρια της τρέλας- συμπεριφορές και δράσεις.

Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να εντοπιστεί ως κοινό έδαφος στην άτυπη συνάντηση πέρα από το ότι το κυπριακό πρέπει να κλείσει με κάποιο τρόπο, πριν και η τελευταία γενιά που έχει μνήμες από το 1974 ξεχάσει. 

Το «αγωνίζομαι» το παρατήσαμε δεκαετίες τώρα. Το «Δεν Ξεχνώ», αλήθεια πόσο εύσχημο ακούγεται τώρα το σύνθημα, ακροβατεί ανάμεσα στη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας από τη μια και στο Αλτσχάιμερ που απειλεί τη γενιά που ήταν στην εισβολή παιδιά ενώ τώρα βρίσκεται σε θέσεις κλειδιά. Λίγο ακόμη και θα ξεχάσουμε. Λίγο ακόμη και η απελευθέρωση δεν θα υπάρχει ούτε στη μνήμη μας. Όταν κάτι χαθεί από τις λέξεις μας σιγά σιγά φθίνει και χάνεται και από τη μνήμη μας!

Ο Πενταδάκτυλος δεν μπορεί ούτε την πλάτη να σηκώσει για να τους αποσείσει, ούτε φυσικά και να σταματήσει να μας μουτζώνει που τα θαλασσώνουμε ξανά και ξανά αφού κάποιοι χρησιμοποιούν το κυπριακό για εσωτερική κατανάλωση και περιχαράκωση των αμνών ψηφοφόρων στο μαντρί τους.  

Τα Βαρώσια τα θυμηθήκαμε ξανά για να τα χρησιμοποιήσουμε για καινούριες πιθανές υποχωρήσεις. Για να μην κάνουν λέει πάρτι αντί πικνίκ, ας το κλείσουμε. Λες και το πάρτι θα είναι χειρότερο από αυτό που βιώσαμε και βιώνουμε με το άνοιγμα της αγαπημένης πόλης. 

Δεν είμαι ειδική στο Κυπριακό. Δεν μπορώ να μιλήσω για συνταγματικές πτυχές. Δεν θα αναφερθώ στα ιστορικά λάθη που έγιναν από τους πολιτικούς μας σε βάθος χρόνου. Ξέρω όμως 5+1 αναμφισβήτητα στοιχεία τα οποία και θα καταθέτω στο τραπέζι της άτυπης πενταμερούς όπου και θα επιχειρηθεί η ανατομία του εγκλήματος. Όχι. Δεν θέλω δικό μου ιατροδικαστή να παρίσταται. Έχω εμπιστοσύνη στους εκπροσώπους της πλευράς μας. Σε εκείνον που δεν έχω εμπιστοσύνη είναι στον κακό μας εαυτό! 

Τα 5+1 σημεία που θα καταθέσω έχουν να κάνουν με τον τρόπο σκέψης ενός Ρομπέν που εξακολουθεί να πιστεύει στα χαμένα θαύματα.

1. Το Κυπριακό είναι θέμα παράνομης εισβολής και μιας εγκληματικά συνεχιζόμενης κατοχής. Δεν έχει να κάνει με ψυχολογικά ζητήματα. Ουδεμίαν σχέση δεν έχει η επαναπροσέγγιση (αν και είναι βαθιά επιθυμητή). Δεν έχει να κάνει με το μοιράζομαι ή δεν μοιράζομαι κυβέρνηση και εξουσία και υδρογονάνθρακες. Αν δεν συζητούμε πάνω στη σωστή βάση, που δεν το κάνουμε, τότε η ανατομία θα μας οδηγήσει σε λάθος δρόμους και η Κυπριακή Δημοκρατία θα γίνει κυριολεκτικά εκλιπούσα. (Ξέρω πως κάποιοι το επιθυμούν διακαώς)
2. Μόνο η ανάμιξη των πληθυσμών και η δημοκρατική συμμετοχή των κοινοτήτων και των μειονοτήτων που διαβιούν στην κυπριακή δημοκρατία σε όλες τις πτυχές της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής,  μέσα από μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, θα μπορέσει να αμβλύνει τις πληγές και να ξεθωριάσει τις άσχημες μνήμες οικοδομώντας εμπιστοσύνη (κανένα μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης δεν μπορεί να το κάνει εξίσου καλά με την αληθινή ζωή, με την καθημερινή συνύπαρξη). 
3. Τα εμπλεκόμενα συμφέροντα της Τουρκίας, οι στρατηγικές συμμαχίες και η πίεση από την Ε.Ε. (όποια και όση και αν είναι αυτή) είναι το μόνο μας όπλο αφού σαφέστατα το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. ποσώς αποδίδουν στην περίπτωσή της.
4. Στο «Κυπριακό Πρόβλημα» οι πολιτικο-οικονομικο-ιστορικές φόρμουλες απαιτούν λύτες όχι μόνο με δυνατό μυαλό αλλά και με υψηλό δημοκρατικό αίσθημα και ήθος και σεβασμό και φαντασία καθώς και με αυθεντική θέληση για λύση πέρα από μικροπολιτικές ατζέντες.
5. «Το σημείο μηδέν» και οι «ιστορικοί μήνες μπροστά» σίγουρα με τρομάζουν.

+1. Θέλω πατρίδα λεύτερη και δημοκρατική. Στην οποία τα παιδιά μας να μπορούν να υπάρχουν και να συνυπάρχουν σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, μακριά από εθνικισμούς μεν,  με σαφέστατη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας και της ιστορικής μας μνήμης δε. 

Υπογραφή

Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1: Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε στα οδοφράγματα. Με τον θόρυβο των αεροπλάνων να μας ξυπνά με εφιάλτες κάθε βράδυ. Ναι, εμείς είμαστε που όταν το παιδικό μας παιχνίδι σταμάτησε από μια βόμβα πιστέψαμε, μας  το έλεγαν εξάλλου συχνά, πως θα επιστρέψουμε. Όχι, μας έλεγαν, το άδικο δεν θα κρατήσει για πάντα. Οι πρόσφυγες θα επιστρέψουν στα σπίτια τους. Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια. 

Υ.Γ.2: Η εικόνα με το λιμανάκι γέμισε τα μαθητικά μας χρόνια που ξεκίνησαν με συσσίτια και κουρεμένα κεφάλια. Είμαστε εμείς που ακόμα και αν δεν έχουμε συγγενή αγνοούμενο, ο αριθμός 1619 χαράχτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό μας.