Προς  διαχρονικά προβληματισμένους, εκατοστής εικοστής όγδοης επιστολής, το ανάγνωσμα…

Θέμα: «Η Αϊσιέ ήρθε για διακοπές και έμεινε»

Αϊσιέ: μια κυρία μόνιμα σε διακοπές. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε την εν λόγω κυρία. Καιρός όμως να σας την συστήσω. Μιλούμε για ένα άτομο, για μια προσωπικότητα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Γεννά ανάμεικτα αισθήματα; Σαφέστατα. Το μόνο σίγουρο είναι πως γεννά το πάθος: είτε στον έρωτα, είτε στο μίσος.

Καταρχήν, μπαίνει πυροβολώντας, είτε έρχεται για μόνιμη εγκατάσταση, είτε για προσωρινή διαμονή. Εμείς την γνωρίσαμε με μια βαλίτσα. Μόνο που η βαλίτσα ήταν δική μας. Εκείνη ήρθε για «διακοπές», μόνιμες για την ώρα, και εμείς υποχρεωτικά φύγαμε για να της αδειάσουμε τη γωνιά. Τώρα φύγαμε, μας έδιωξε, ο καθένας το ερμηνεύει στις μέρες μας όπως θέλει.

Μπήκε με πυροβολισμούς, κανονιοβολισμούς, βόμβες από αέρος, ό,τι θέλεις είχαμε. Μιλάμε όντως για εντυπωσιακή είσοδο. Εμάς; Μας έπιασε στον ύπνο και ας μας είχε προειδοποιήσει από καιρό. Είχαμε βλέπετε και τα δικά μας. Ήταν και κατακαλόκαιρο. Πήραμε λοιπόν τη βαλίτσα μας με όσα προλάβαμε να παραχώσουμε βιαστικά, νομίζοντας πως σύντομα θα επιστρέφαμε, και είπαμε να πάμε camping. Μακάρι να είναι καλά οι αρμόδιοι της διεθνούς κοινότητας και του ερυθρού σταυρού, μας προμήθευσαν με αντίσκηνα. Μιλούμε για διαμονή full board. Πρόγευμα, γεύμα και δείπνο. All inclusive. Δεν είχαμε βραχιολάκι για να μας ξεχωρίζουν, αλλά κάτι ο φόβος και η απόγνωση που φορούσαμε στο βλέμμα, μας αναγνώριζαν με τη μια. Διακοπές η Αϊσιέ, ξεσπίτωμα εμείς. Είπαμε, είμαστε φιλόξενος λαός. Ορθάνοικτες τις βρήκε τις πόρτες μας. Σιγά μην κλειδώναμε και να μας έλεγαν και αφιλόξενους.

Λέγαμε, θα φύγει, δε θα φύγει; Είχε και το πρόβλημα με το νερό. Ξεραΐλα. Καλομαθημένη αυτή που να αντέξει λέγαμε. Έλα που άντεξε. Τόσα και τόσα χρόνια. Εκεί αυτή, σε διακοπές. Διακοπές της ροής της δικής μας ζωής, μιας ζωής αποκομμένης από τις ρίζες της. Ξεριζωμός λέγαμε πως ήταν. Πώς να αντέξει το δεντρί ξεριζωμένο; Πώς να ψηλώσει, να ανθίσει, να βγάλει κλαδιά και να απλώσει. Φυσικό ήταν να αλλοτριωθούμε, να χάσουμε τις αντοχές και την πίστη μας στα ουσιαστικά και τα αληθινά. Με πλαστικό φύλλωμα και επιφανειακές ρίζες πώς να μην οδηγηθούμε στη διαπλοκή, στη διαφθορά, στην δήθεν ζωή;

Αλλά ας επιστρέψουμε στην πολυαγαπημένη μας Αϊσιέ, η οποία ήρθε και καλοκάθισε. Έφερε συγγενείς, φίλους, γνωστούς, όλους αυτούς που κάποτε εμείς ονομάζαμε έποικους, αυτούς που τώρα πια,  αποκαλούμε χρήστες. Είχε και όλη την άπλα η Αϊσιέ,  αφού εμείς απλώς τα μαζέψαμε και φύγαμε. Οργάνωσε τη ζωή της λες και θα έμενε για πάντα και άρχισε να σκέφτεται πως δεν είναι αρκετό το τι είχε. Ήθελε και άλλα. Ε, μεταξύ μας με το δίκαιό της, αφού εμείς της τα δώσαμε όλα χωρίς δυσκολία, γιατί να μην επεκτείνει τις επενδύσεις της;

Έκανε και φίλους πολλούς από την «άλλη» πλευρά. Έβγαιναν συχνά, συνομιλούσαν, έπιναν καφέδες και κρασιά, αντάλλαζαν ιδέες για επενδύσεις, κατέθεταν οι απ΄ εδώ στη δική της μεριά, στις δικές της τράπεζες,  τα μετρητά τους, ταξίδευαν από τα αεροδρόμιά μας που τα έκανε δικά της. Καύσιμα; Φτηνότατα από τα δικά της πρατήρια. Καζίνο υπερπολυτελή. Απελευθέρωση; Ολίγον μας ενδιέφερε. Επανένωση, με όποιο τρόπο, με το όποιο τίμημα. Απ΄ το ολότελα, είπαν πολλοί… Ήρθε η ώρα να βάλουμε όλο το νερό της Μεσογείου στο κρασί μας και να πούμε «ΝΑΙ», όπως το «I do» που λένε στα αμερικάνικα, όταν αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους.

Εκεί που είπαμε, σχεδόν, το «I do», κάτι ΄άρχισε να αλλάζει από τη μεριά της Αϊσιέ. Άρχισε λέει να ξαναζωντανεύει το κλίμα του «ΟΧΙ» από την άλλη- ναι για τη δική μας πλευρά μιλά-. Λες να αποφάσισε να φύγει; Α, μπα! Πού τέτοια τύχη. Γιατί δεν ήθελε να έρθει και απ΄ εδώ άραγε; Κάναμε κάτι που τη θύμωσε; Μα αφού εμείς είμαστε και καλά παιδιά και φιλόξενοι. Οι εξτρεμιστές και οι λύση-φοβικοί σχεδόν εξαλείφθηκαν από τον χάρτη. Οι κάτι λίγοι που απέμειναν μιλούν για κλείσιμο οδοφραγμάτων και απόσυρση διαβατηρίων. Είχε μήπως δει το ντοκιμαντέρ  του  Al Jazeera για τα Cyprus Papers; Άκουσε το  “This is Cyprus”; Είδε το κλείσιμο του ματιού και το τσούγκρισμα του ποτηριού; Ζήλεψε που ως εταίρες βγάλαμε στην πώληση όσο κορμί βασανισμένο μας απέμεινε; Σκέφτηκε πως τα 2 κράτη θα ήταν καλύτερα. Να τα έχει τα δικά της διασφαλισμένα και που θα πάει θα μας έπειθε σιγά σιγά να της ξεπουλήσουμε και τα δικά μας σε τιμή ευκαιρίας;

Μπορούμε πλέον όμως να ισχυριστούμε με βεβαιότητα, στη βάση του ποια είναι η Αϊσιέ, ποιος είναι ο λόγος για τις πολύχρονες διακοπές της που καλά κρατάνε – όπως τις χίλιες και μία ανατολίτικές νύχτες-,  στη βάση του δεδομένου πως ήρθε για να μείνει… μήπως τελικά το χάσαμε το παιχνίδι: και γιατί η τράπουλα είναι σημαδεμένη, και γιατί είμαστε κάκιστοι παίκτες, και γιατί και στραβός είναι ο γιαλός, αλλά σαφέστατα στραβότατα αρμενίζουμε δίχως ούτε χάρτη, ούτε και πυξίδα…

Υπογραφή

Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων»

Υ.Γ.1  : Η Αϊσιέ ήρθε για διακοπές. Της άρεσε, καλόκατσε και λέει να πάρει και επίσημα τους τίτλους ιδιοκτησίας. Με επιτροπές και μονομερής κινήσεις. Σιγά μη δεν μας χόρευε στο ταψί. Ως σύγχρονη Σαλώμη, την κεφαλή μας επί πίνακι την έχει δεδομένη. Ξέρει βλέπετε να χορεύει τον χορό των 7 πέπλων.

Υ.Γ.2: Εμείς ανένδοτοι, θα συνεχίσουμε να το παλεύουμε. Μια χούφτα άνθρωποι, με όραμα μια λεύτερη πατρίδα. Γιατί «Άδρωπος εν ο τόπος τζι’ ο τόπος γέρημος». Ή μήπως είναι το αντίστροφο;