Η παρούσα συνέντευξη καμία απολύτως σχέση δεν έχει με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις. Κάθε ομοιότητα είναι παντελώς συμπτωματική.
Ερ. Θα θέλαμε αγαπητό μου κοστούμι/ταγιέρ να μας πείτε τι ήταν εκείνο που σας ώθησε να υποβάλετε υποψηφιότητα.
Απ. Μα είναι ηλίου φαεινότερο. Έχω βαρεθεί να είμαι ένα απλό σκισμένο τζιν και μια πόλο φανέλα ή ένα μοντελάκι, έστω τελευταίας λέξης της μόδας. Ψάχνοντας μέσα μου βαθιά συνειδητοποίησα πως θέλω να γίνω κάτι άλλο. Πιο σπουδαίο. Πιο μεγάλο.
Ερ. Θα βλέπατε ποτέ τον εαυτό σας να συνοδεύεται από γραβάτα/φουλάρι ή θέλετε μια πιο αριστερή εμφάνιση. Με μοτοσυκλέτα και δερμάτινο σακάκι. Λέμε τώρα…
Απ. Αν με ρωτούσατε ένα χρόνο πριν, η απάντηση μου θα ήταν ένα επιπόλαιο «όχι» στην γραβάτα/φουλάρι και «ναι» στην πιο εναλλακτική εμφάνιση. Ευτυχώς κατάλαβα -καταλάβαμε όλοι- το λάθος μας νωρίς. Όχι, και το όχι είναι καθαρό, δεν καταγράφεται για να τσιμεντώσει κανένα ναι. Όχι στα δήθεν εναλλακτικά. Η ασφάλεια κρύβεται στο δοκιμασμένο και για χρόνια και χρόνια πετυχημένο. Γραβάτα/ Φουλάρι λοιπόν.
Ερ. Αν θεωρήσουμε πως η υποψηφιότητά σας θα στεφθεί με επιτυχία, που σας το εύχομαι, αφού είναι για σας όνειρο ζωής…
Απ. Πραγματικά, καλά τα είπατε. Όνειρο ζωής. Είναι η κορυφή που πάντα ονειρευόμουν. Να νομοθετώ με γραβάτα/φουλάρι. Έξω να μαζεύονται οι ορδές των απελπισμένων με ντομάτες ή και αυγά (λατρεύω τις ντομάτες με τα αυγά, στο τηγάνι εννοείται) και εγώ με το κουστούμι/ταγιέρ μου να κάνω βαθυστόχαστες δηλώσεις. Ενίοτε να ψηφίζω, αν φυσικά καταφέρω να βρω άκρη στην πολυπλοκότητα των νομολογιών, των τροπολογιών, των προτάσεων και αντιπροτάσεων. Αλλά εκείνο το σήκωμα του χεριού ομολογουμένως έχει μια βαρύτητα που πάντα την ονειρευόμουν. Το είχα και απωθημένο από τον καιρό του σχολείου. Να σηκώνω το χέρι όποτε θέλω, χωρίς να πρέπει και χωρίς να ξέρω την απάντηση.
Ερ. Να επανέλθουμε όμως στην αρχική μας ερώτηση. Πιστεύετε πως είναι τελικά όπως λένε ο ναός της Δημοκρατίας, ο χώρος, ο οποίος θέλετε να γίνει για τα υπόλοιπα, αν τα καταφέρετε, χρόνια της ζωής σας, ο χώρος εργασίας σας;
Απ. Εννοείται. Αν δεν είναι ο ναός της δημοκρατίας, τότε τι ναός είναι; Εκεί είναι που λαμβάνονται όλες οι σημαντικές αποφάσεις. Για τα ωράρια των καταστημάτων. Για το σύμφωνο συμβίωσης, για τις φορολογίες. Για το κούρεμα. Για τα δάνεια. Για τις τράπεζες. Όλα τα νήματα τελικά εκεί κινούνται. Όσοι είναι εκτός είναι μαριονέτες και ακολουθούν χωρίς επιλογή τις κινήσεις που επιβάλλουν οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες των υψωμένων χεριών. Ξέρετε πως ένα κοστούμι/γραβάτα μπορεί να τρέχει με χίλια; Ξέρετε πως μπορεί να απολαμβάνει απαγορευμένα εδέσματα; Ξέρετε πως μπορεί να παρκάρει όπου θέλει;
Ερ. Δεν θα μπορούσατε να διεκδικήσετε ένα πιο ακριβό κοστούμι/ταγιέρ, κατά προεδρικού μεριά;
Απ. Μα για εκείνο το κοστούμι/ ταγιέρ κάνω πρόβα. Πρέπει όμως να περάσω από το Boss πριν φτάσω στο Αρμάνι.
Ερ. Μήπως όμως η ουσία του κοστουμιού/ταγιέρ είναι άλλη; Μήπως λέω άλλα πρέπει να είναι τα κίνητρα της υποψηφιότητάς σας;
Απ. Αγαπητέ μου εκπρόσωπε των ΜΜΕ ! Νόμιζα πως μέχρι τώρα μιλούσαμε χαλαρά και off the record. Αν έχει ξεκινήσει η ηχογράφηση είμαι και εγώ έτοιμος/η να απαντήσω. Πάμε λοιπόν: Το κίνητρο μου είναι η προσφορά στο λαό. Η διακονία. Στην υπηρεσία του κόσμου θέλω να βάλω την ταπεινή μου υποψηφιότητα. Εξάλλου δικός/ή του εκπρόσωπος διεκδικώ να γίνω. Θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Θέλω να πατάξω τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Να δημιουργήσω τους θεσμούς εκείνους που θα διασφαλίσουν τη δημοκρατία. Λειτούργημα θέλω να επιτελέσω. Δεν το θέλω για μένα, για το κοινό καλό το θέλω. Αν καταφέρω να μπω στο ναό της δημοκρατίας, θα εργαστώ νυχθημερόν, χωρίς να λογαριάσω κόπο και προσωπικό κόστος, για να αλλάξουν τα πράγματα. Για να ξανακερδίσω τη χαμένη εμπιστοσύνη του λαού.
Ερ. Τι έχετε να πείτε για την αποχή;
Απ. Το να απέχεις δεν είναι λύση. Δείχνει αδιαφορία και απαξίωση. Αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για σένα. Στο χέρι σου, στη ψήφο σου για την ακρίβεια, είναι που κρύβεται, η δύναμή σου. Εσύ μπορείς να αποφασίσεις ποιο είναι το καλύτερο κοστούμι/ταγιέρ. Ποιο θα βάλει πόδι και ποιο θα πάρει πόδι, από τον ναό.
Ερ. Ξέχασα να ρωτήσω το επάγγελμά σας.
Απ. Κοιτάξτε προέρχομαι από οικογένεια μεγαλοδικηγόρων. Θα μπορούσα φυσικά να προέρχομαι και από οικογένεια μεγαλογιατρών. Σίγουρα θα μπορούσε να προέρχομαι και από οικογένεια μεγαλοεπιχειρηματιών. Οι περγαμηνές από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού πολλές.
Ερ. Θα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για κοστούμι/ταγιέρ ένας απλός εργάτης, ένα δημόσιος υπάλληλος (διευκρίνιση: όχι πρώην διευθυντής υπουργείου), ένας ιδιωτικός υπάλληλος, μια κομμώτρια, μια πωλήτρια;
Απ. Κανένα σχόλιο.
Ερ. Αν χάσετε τι θα κάνετε;
Απ. Αν χάσω θα φταίει σαφέστατα η ανεπάρκεια των ψηφοφόρων να αναγνωρίσουν το θησαυρό. Εκείνοι θα χάσουν όταν θα αποδειχτεί τελικά άνθρακας (ο θησαυρός εννοώ).
Ερ. Θα κλείσω με ένα ρητορικό/υπαρξιακό ερώτημα: Να είναι κανείς υποψήφιο κοστούμι/ταγιέρ ή να μην είναι; Κάθε επιτυχία. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό…
Εννοείται πως η πιο πάνω συνέντευξη πέρα από το ότι ουδεμίαν ομοιότητα δεν έχει με πραγματικά πρόσωπα, σε καμία περίπτωση δεν καλύπτει περιπτώσεις υποψήφιων κοστουμιών/ταγέρ που ονειρεύονται να γίνουν τζιν και φανελάκια (όχι εγνωσμένης φίρμας- αυτό το τονίζω!)