Θέμα: «Μπόκο Χαράμ: Απαγωγές μαθητών και Νέα Σχολική Χρονιά»
Μην βιαστείτε αγαπητές και αγαπητοί λήπτες της επιστολής μου να θεωρήσετε τον τίτλο άτοπο. Τα δύο φαινομενικά άσχετα ζητήματα που παρατίθενται θα επιχειρήσω να τα συνδέσω επαρκώς:
Μπόκο Χαράμ, στη γλώσσα χουράμ σημαίνει: «η Δυτική Παιδεία απαγορεύεται», μια εξτρεμιστική τρομοκρατική ισλαμική οργάνωση, η οποία θέλει να εγκαθιδρύσει, λέει, ισλαμικό χαλιφάτο στη Νιγηρία. Επιτίθεται λοιπόν σε ό,τι σχετίζεται με το δυτικό τρόπο ζωής, στα πλαίσια πάντα του Ισλαμικού Κράτους. Απαγάγει μαθητές γιατί θεωρεί, δικαίως, αυτό που ονομάζουμε «Δυτική Παιδεία» καταστροφική για τους στόχους της. Την καθυπόταξη, τον έλεγχο, τον φανατισμό. Από τον Δεκέμβριο του 2020, 1000 περίπου μαθητές έχουν απαχθεί στη Νιγηρία. Κάποιοι ελευθερώθηκαν μετά από διαπραγματεύσεις και κάποιοι κρατούνται σε καταυλισμούς καλά κρυμμένους στα δάση.
Και τα παιδιά; Αλήθεια τι γίνεται με τα παιδιά; Αυτά τα παιδιά, τα οποία ένα πρωί, ενώ ανυπόμονα ξύπνησαν για να πάνε σε ένα σχολείο που αγαπούν- γιατί αυτά τα παιδιά το σχολείο το βλέπουν ως φρούριο ελευθερία και όχι ως φυλακή- βρέθηκαν ξαφνικά σε μια αποτρόπαια φυλακή. Αυτά τα παιδιά επιμένουν να πηγαίνουν στο σχολείο, γιατί επιδιώκουν την απελευθερωτική μάθηση. Τη μάθηση που θα τους δώσει φτερά για να απογειώσουν μυαλό και ψυχή, για να μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα καλύτερο κόσμο από εκείνον που ζουν.
Πάντα με τρόμαζε το χάσμα που υπάρχει στον κόσμο μας. Οι τεράστιες διαφορές, οι τρομακτικές ανισότητες. Ανάλογα με το που γεννιέται κάποιος σαφέστατα και προδιαγράφεται η μοίρα του. Οι βαθμοί διαφυγής ή απελευθέρωσης ή αλλαγής είναι διπλοκλειδωμένοι με δικλείδες περίεργες οι οποίες ξεκινούν από στερεότυπα και βαθιά ριζωμένες θρησκευτικές ή και άλλες αντιλήψεις, τις οποίες αποκαλούμε κατ΄ ευφημισμό ρίζες, και παράδοση και ήθη και έθιμα. Από τις ρίζες και την παράδοσή μας, από τα ήθη και τα έθιμά μας, κρατούμε διαχρονικά, ή έτσι θα έπρεπε, μόνο τα στοιχεία που κάνουν τους ανθρώπους καλύτερους και επιτρέπουν στις κοινωνίες να προοδεύουν και να δημιουργούν πολιτισμό. Στερούνται λοιπόν, συνειδητά, οι μαθητές, σε κάποιες χώρες του κόσμου, την παιδεία που απελευθερώνει το μυαλό, τη λεγόμενη «δυτική παιδεία», για να διασφαλιστεί με συνέπεια, η συνέχεια ενός καθεστώτος καταπίεσης και ανελευθερίας.
Ερχόμαστε, στο σημείο αυτό και στα δικά μας, στα της νέας σχολικής μας χρονιάς, με τη «δυτική», απελευθερωτική, κριτική, μετασχηματιστική μάθηση και με παιδεία που στηρίζεται στις αρχές του διαφωτισμού για να διαλύει, ως οφείλει, καθηκόντως, σκοτάδια
Η επιστημονική και ηθική αρχιτεκτονική της γνώσης, οδηγεί σε μια κατασκευή, η οποία όταν ολοκληρωθεί είναι ένα μέσο απελευθέρωσης του ανθρώπου, έλεγαν οι διαφωτιστές. Πάμε να μελετήσουμε σχηματικά την ιδέα, με απλούς, έως και απλοϊκούς παραλληλισμούς, σε σχέση με τη Νέα Σχολική Χρονιά και τα δεδομένα της αγαπημένης μας γειτονιάς. Είπαμε, διαβιούμε «εις γην εναλίαν Κύπρον»
Οι «ελεύθεροι» αρχιτέκτονες/ αρμόδιοι φορείς, της γνώσης, με την επιστημοσύνη και το ήθος τους, σχεδιάζουν συγκεντρωμένοι και κλεισμένοι στα γραφεία τους, και δίνουν λεπτομερείς οδηγίες, με εγκυκλίους καθημερινές στους «ανελεύθερους» εργάτες/ εκπαιδευτικούς, για να κατασκευάσουν κάθε χρονικά, το σχολείο εκείνο, το οποίο ως οφείλει, θα «απελευθερώσει» τους μαθητές.
Για να δοκιμάσουμε να καταγράψουμε αυτό το σχολείο, το σχολείο το απελευθερωτικό λοιπόν:
- Επικεντρωμένο στην ύλη- καμία αμφιβολία- αλήθεια, ποιος τολμά να διατυπώσει άλλη άποψη;
- Εξετασιοκεντρικό – πόσες εξετάσεις αλήθεια θα δώσουν φέτος οι έφηβοι μας- οι τελειόφοιτοί μας; Λάθος! Για βάλτε κάτι ακόμη!
- Χωρίς βιωματική μάθηση- ελπίζουμε να μην μας μείνει και να είναι προσωρινό. Ας όψονται τα πρωτόκολλα.
- Αποστειρωμένο, εμβολιασμένο, safepassαρισμένο. Με αποστάσεις, μάσκες, χωρίς εργαστήρια, χωρίς υλικά, χωρίς κίνηση και ζωή. Χωρίς παιχνίδι, μουσική ζωγραφική, χορό. Αναμενόμενο, αναπόφευκτο, αναγκαίο κακό. Πώς όμως αγαπητοί αρμόδιοι αρχιτέκτονες αναπληρώνουμε το δυσβάστακτο κενό;
- Με απίστευτη κατ΄οίκον εργασία, μόνο οι εγκύκλιοι μιλάνε για ελάχιστη έως μηδενική, δημιουργική και με προσθετική αξία.
- Με φροντιστήριο καθημερινό που διπλασιάζει τον χρόνο διδασκαλίας και εκμηδενίζει τις ανάσες ελευθερίας.
- Με ανελεύθερους, υποταγμένους στον τύπο και τον κανονισμό εκπαιδευτικούς- τουλάχιστον έτσι τους θέλει το σύστημα- οι οποίοι και θα εμφυσήσουν δήθεν την ελεύθερη, δημιουργική, κριτική σκέψη.
- Με εξαιρέσεις φωτεινές, με παραβάτες φλογερούς, και με ανάσες ελευθερίας ελπιδοφόρες και αφυπνιστικές.
Γιατί το σχολείο, είναι από τη φύση του απελευθερωτικό, και όσα και αν οι αρχιτέκτονες τεκταίνουν, ένα βιβλίο και ένα παιδί, τον κόσμο αλλάζουνε μαζί!
Και δυστυχώς το ξέρει πάρα πολύ καλά η Μπόκο Χαράμ.
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. 1: Ο Σεπτέμβριος μου αποκαλύπτει πάντα μια αλήθεια. Η φετινή αλήθεια που με κτύπησε σαν κεραυνός είναι το ποιος είναι ο υπουργός με την μεγαλύτερη εξουσία. Έχετε μόνο μια επιλογή. Χάσατε. Όχι δεν είναι ο Υπουργός Οικονομικών. Είναι ο Υπουργός της Παιδείας, γιατί στα σχολεία είναι που σχεδιάζεται το μέλλον. Το αύριο της κοινωνίας μας εκεί κατασκευάζεται, αφού εκεί σμιλεύονται, είτε με δείκτες επιτυχίας και επάρκειας, είτε χωρίς, οι αυριανοί μας πολίτες.
Υ.Γ.2: Το καλοκαίρι το αποχαιρετούμε οριστικά. Φεύγει με το ιδρωμένο καρπούζι, τα ουζάκια στην παραλία, και τους καλούς φίλους στην πίσω αυλή του σπιτιού (για όσους δεν έχουν) και τα πανάκριβα ξενοδοχεία, τα υπερτοκισμένα εξοχικά και τις εξωτικές διακοπές με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (για όσους έχουν).
Υ.Γ.3 : Καλή Νέα Σχολική Χρονιά.