Θέμα: « Ο Βασιλιάς είναι Γυμνός!»
Κάθε Αύγουστο… Μα κάθε Αύγουστο… Εκεί που πνίγεσαι στην υγρασία του ίδιου του σώματός σου… Εκεί που ψήνεσαι και στριμώχνεσαι σε ορδές ανθρώπων, όχι πια τουριστών αλλά κυπρίων… Εκεί που ονειρεύεσαι θάλασσα δροσερή και ουρανό καταγάλανο… Εκεί που στη βεράντα του σπιτιού σου μυρίζει γιασεμί και νυχτολούλουδα και εσύ φωτίζεσαι μοναχική φιγούρα από τα πεφταστέρια… Εκεί που έχεις σταματήσει να συζητάς τα της πανδημίας, τα των αντιεμβολιαστών, τα του νέου κύματος του φθινοπώρου, τα του ανοίγματος των σχολείων, τα της Αμμοχώστου που τελικά ελάττω παραδώσαμε… Εκεί που τα της διαφθοράς και της διαπλοκής αφορούν μόνο τους άλλους… Εκεί που από την κλιματική αλλαγή- λέμε τώρα- εξατμίζεσαι και γίνεσαι πνεύμα, έστω οινόπνευμα… Εκεί ναι που την «τράβηξες» την υπεροχότατη selfi στην οποία αποτύπωσες την ποιητικότητα της στιγμής κι ετοιμάζεσαι να την αναρτήσεις στο «σύννεφο» και να πάρεις τα like και τις καρδούλες της ζωής σου…
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ξέρεις. Ξέρεις γιατί οι αυτόχειρες δεν γράφουν σημειώματα αυτοκτονίας για να αποχαιρετίσουν τη ζωή και τους αγαπημένους του: Γιατί ξέρουν πως αν θυμηθούν την ομορφιά της ζωής δεν θα μπορέσουν να κόψουν την όποια κλωστή τους κρατά δεμένους με το πάθος της, παρόλο το λάθος της.
Κάθε Αύγουστο… Μα κάθε Αύγουστο… Ακριβώς στο μέσο του… Ανακαλύπτω εκ νέου το πάθος μου για τη ζωή, για τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Ειδικά αφιερωμένο σε όσους αγάπησα βαθιά, που είναι πολλοί, και στους ελάχιστους που μίσησα- αν και όχι θανάσιμα-. Γιατί η αφήγηση μοιάζει με τη ζωή όπως ακριβώς η σιωπή μοιάζει με τον θάνατο
« …Ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ’ ἐθέσπισεν
οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικόν
Σαλαμῖνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας…
Δηλαδή:
…Στην Κύπρο την θαλασσοφίλητη, όπου μου όρισε
να κατοικήσω ο Απόλλων, χτίζοντας πόλη
την Σαλαμίνα, με τ’ όνομα του πατρικού νησιού μου…
Όμορφη η πατρίδα μας. Την ξαναανακαλύπτουμε κάθε καλοκαίρι κρυμμένη. Πίσω από τα πολυτελή μας αυτοκίνητα. Πίσω από τις επαύλεις και τα ακριβά καταλύματα στα οποία παρατούμε αργά το βράδυ τα καταταλαιπωρημένα, από τον χρόνο κάποιοι, από την κραιπάλη κάποιοι άλλοι, κορμιά μας. Πίσω από το δήθεν το οποίο μάθαμε να ζούμε, τόσο που το πιστεύουμε.
Γιατί τα αυγουστιάτικα τα βράδια δεν μπορείς να κρυφτείς από το φεγγάρι. Ναι, όπως ακριβώς αδυνατείς να κρυφτείς από τα λάθη σου. Όσο και αν χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο στρουθοκάμηλε, ξέρεις και εσύ και όσοι σε αντικρίζουν την αλήθεια. Ντρέπεσαι. Στάσου γυμνός όπως τον Βασιλιά στα Καινούρια Ρούχα του Αυτοκράτορα και αποκάλυψε την γύμνια σου. Περπάτα στους δρόμους της πόλης σου ολόγυμνος, ντυμένος με τα λάθη και τα πάθη σου, για να μπορέσεις τελικά να εντοπίσεις τους αυθεντικούς. Εκείνους που δεν πουλήθηκαν. Εκείνους που μπορούν ακόμη να αρθρώνουνε αλήθειες. Θα είναι πάλι εκείνο άραγε το παιδί; Εκείνο, το μόνο, που τόλμησε να φωνάξει πως ο Βασιλιάς είναι γυμνός; Κατάγυμνος; Ή μήπως τα χάσαμε πια και τα παιδιά.
Τον Αύγουστο μπορεί. Τον Αύγουστο υπάρχει ελπίδα να μην είναι ο εις και μόνος. Μπορεί και να ξυπνήσουν από την μεσημεριάτικη ραστώνη της χρονιάς που φεύγει- γιατί τον Αύγουστο είναι που αλλάζει η χρονιά στην Κύπρο μας και ας μην το ξέρουν όλοι- , μπορεί και να ξυπνήσουν οι μνήμες: ποιοι είμαστε… από που ξεκινήσαμε… πού πάμε…
Φέτος είχαμε και τις φωτιές που με τη λάμψη τους μπορεί και να μας φώτισαν αλήθειες ξεχασμένες. Τολμούμε; Μπορούμε; Θέλουμε;
«Ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Μην του καλύψετε τη γύμνια. Όλα στο φως…»
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. 1 «Η χορδή της σιωπής τονισμένη πάνω στο κύμα του αίματος…» Ingeborg Backman
«… παίζει τη μουσική της ΖΩΗΣ» Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. 2: Είναι όντως γυμνός… Και δεν φοράει καν αντηλιακό…
Υ.Γ.3: Όλα στο φως.