Θέμα: «Je m’en fous?»
Δεν ξέρω τι ακριβώς τρέχει με το καλοκαίρι τον τόπο μας. Δεν ξέρω αν είναι η καλοκαιρινή ραθυμία. Δεν έχω ιδέα αν έχει να κάνει με την υγρασία που μάλλον πρώτα επηρεάζει τα μυαλά και μετά τα καλοχτενισμένα μαλλιά. Ή μήπως με εκείνα τα τεράστια ιδρωμένα φεγγάρια και τις φέτες από καρπούζι στο κίτρινο τραπεζομάντηλο.
Κάποτε ήταν κάτω από την κληματαριά, τώρα πια σε υπερπολυτελείς ειδικά διαμορφωμένες αυλές, δίπλα από πισίνες και πάνω σε πανάκριβα ντεκ. Μου λείπει λιγάκι η μυρωδιά του γιασεμιού -αλήθεια που χάθηκαν τα γιασεμιά;- για να μπει το κομματάκι του παζλ στα παιδικά μου καλοκαίρια.
Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά όλα σε αυτό τον τόπο συμβαίνουν καλοκαίρι. Καλοκαίρι 47 χρόνια πριν, χωριστήκαμε σε πατριώτες και προδότες. Καλοκαίρι μια απόβαση μας έκλεψε τα όνειρα. Καλοκαίρι έγινε η αεροπορική τραγωδία, καλοκαίρι και το Μαρί, 2 καλοκαίρια στη σειρά και οι πανδημίες που μας απειλούν με νέο κύμα και νέα στελέχη και νέα lock down. Και όλα αυτά ενώ εσύ επιμένεις να μην εμβολιάζεσαι και ενώ όλοι- λέμε τώρα- φορούμε τη μάσκα που κρύβει το πρόσωπο και αποκαλύπτει το προσωπείο…
Τώρα εν μέσω καλοκαιριού και πάλι το κυπριακό βρίσκεται σε αδιέξοδα και πρέπει με ειδικές μεθοδεύσεις και σε κλίμα ενότητας και σύμπνοιας μην μας επιρριφθούν ευθύνες, αφού οι τουρκικές θέσεις σβήνουν, για ακόμη μια φορά, κάθε ελπίδα, κάθε προοπτική λύσης για το κυπριακό. Παρά τις δημόσιες δηλώσεις και του Γενικού Γραμματέα και του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που απορρίπτουν την τουρκική αξίωση για δύο κράτη, η Τουρκία εξακολουθεί να μένει στο απυρόβλητο συνεχίζοντας τις προκλητικές της ενέργειες στην Αμμόχωστο, και αναβαθμίζοντας την τελωνειακή σχέσης Τουρκίας – ΕΕ, παρόλο που δεν έχει εκπληρώσει καμία από τις κυπρογενείς της υποχρεώσεις έναντι της ΕΕ και εννοείται πως δεν έχει τερματίσει τις παράνομες ενέργειές της στην Κύπρο. Μεταξύ μας αναρωτιέμαι στο τέλος της μέρας και ποιος πραγματικά έλπιζε για κάτι καλύτερο. Προσωπικά έχω μετά από τόσα χρόνια πειστεί πως μάλλον για την τιμή των όπλων και για να έχουμε κάτι να συζητούμε μπαίνουμε στη διαδικασία των συνομιλιών και των τυπικών ή και άτυπων πενταμερών ή άλλως πως. Για να έχουμε να λέμε ποιος, με ποιον, πότε, που θα φάνε, πόσες συγκλίσεις, πόσες αποκλίσεις, πόσες σχεδόν συγκλίσεις… και ας πιστεύω στα χαμένα θαύματα…
Εννοείται πως την ίδια ώρα γίνονται μετασχηματισμοί «τρελών ανατροπών» και «ευρείας αποδοχής και ενότητας», και τα πορίσματα των ειδικών επιτροπών για τα σκάνδαλα μας βρίσκουν να σφυρίζουμε αδιάφορα… και το κερασάκι στην τούρτα; Ανατίθεται λέει καινούρια ειδική επιτροπή για το Δημογραφικό και την Μετανάστευση στο ακροδεξιό ΕΛΑΜ και όλα καλά! Αλήθεια όμως;
Μήπως τελικά προσπαθούν έμμεσα να μας περάσουν το μήνυμα πως πρέπει όπως τα τζιτζίκια να ζούμε για το σήμερα, για το καλοκαίρι και όσο αυτό κρατά; Θάνατος στα μυρμήγκια που φροντίζουν για το χειμώνα! Μήπως τελικά όλα αυτά είναι παιδευτικά και θέλουν να καλλιεργήσουν την κουλτούρα του seize the moment… ή κατά το πιο κυπριακό… όσα φάμε κι όσα πιούμε..;
Στο μεταξύ θα ξεκινήσουν και τα ξεπουλήματα και φυλλομετρώντας και τα lifestyle περιοδικά βλέπω με ακρίβεια ποιος βγαίνει με ποια, τι φοράνε, πόσο καλλίγραμμοι και καλογυμνασμένοι είναι, τι μαγιό θα φορεθεί φέτος στις πλαζ, ποιο μπαράκι είναι ο πιο hot καλοκαιρινός προορισμός… Και σκέφτομαι πως κακώς δεν πήγα γυμναστήριο ολόκληρο χειμώνα, και πως το μαλλί μου είναι ένα χάλι και πως αφέθηκα και τα κιλά μαζί με τα χρόνια συσσωρεύτηκαν, χέρι χέρι με τις ρυτίδες που έχουν πάψει από καιρό να είναι ρυτίδες έκφρασης…
Όλα αυτά με κάνουν να πιστέψω πως τελικά δεν έχω σωτηρία! Από όπου και αν το πιάσω βρωμάει. Θα κλείσω τα διαδικτυακά και άλλα μέσα ενημέρωσης, θα μπω στο facebook μου να φτιάξω ένα προφίλ όπως ακριβώς το ονειρεύομαι, έχω βλέπετε εμπεδώσει πως ό,τι λέμε είμαστε. Θα απολαύσω το ουζάκι στη βεράντα του σπιτιού μου που ευτυχώς έχει κάτι από παλιά βεράντα, θα χαιρετήσω τον γείτονα, θα βγάλω το σκύλο μου βόλτα και θα κοιμηθώ χωρίς κλιματιστικό, δεν με παίρνει βλέπετε πια οικονομικά, με το βουητό του ανεμιστήρα οροφής να μου ψιθυρίζει εκείνο το γαλλικό σοφό…
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων»
Υ.Γ. 1: Έλα όμως που με νοιάζει! Και μάλιστα πολύ γιατί τον αγαπώ και τον τόπο μου και τους ανθρώπους του…
Υ.Γ. 2: «Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε» Νίκος Καζαντζάκης