Θέμα: «Στην Μ.Φ.Ε.: Δεν Βλέπω! Δεν ακούω! Δεν Μιλώ!»
Προς διαχρονικά προβληματισμένους, εκατοστής τεσσαρακοστής πρώτης επιστολής, το ανάγνωσμα…
Θέμα: «Στην Μ.Φ.Ε.: Δεν Βλέπω! Δεν ακούω! Δεν Μιλώ!»
Το αποφάσισα. Μόνη λύση στα όσα γύρω μας τεκταίνονται.
Να κλείσουμε τα μάτια. Να μην βλέπουμε πού πάμε. Μπας και έτσι απομακρυνθεί ο γκρεμός. Και τα μικρά αδύναμα παιδιά αυτό κάνουν μπροστά την όποια καταστροφή. Λες και κλείνοντας τα μάτια θα εξαφανίσουν τα άσχημα. Όσα δεν θέλουν να βλέπουν. Βλέπετε πιστεύουν πως ό,τι δεν βλέπουν δεν υπάρχει. Αν κλείσουμε τα μάτια λοιπόν δεν θα υπάρχει δυστυχία, κακία, ανεργία, διαπλοκή, διαφθορά, τρομοκρατία, κακοποίηση, βία, κατοχή, συρματοπλέγματα, Τουρκία, χρέη, φόροι, ακρίβεια, μισθοί και συντάξεις στα όρια της πείνας, Αμμόχωστος και περίκλειστη περιοχή, Pandora ή άλλα papers . Αν κλείσουμε τα μάτια το σκοτάδι θα είναι η μόνιμη μας πραγματικότητα άρα δεν θα απελπιζόμαστε κάθε που θα μας κόβουν το ηλεκτρικό όταν δε θα έχουμε να το πληρώσουμε. Αν κλείσουμε τα μάτια θα πάψουμε να νοσταλγούμε το φως.
Να κλείσουμε τα αυτιά να μην ακούμε. Να μην ακούμε ψέματα. Ψέματα για το ποιοι ήξεραν, τι ήξεραν, πότε το ήξεραν, πόσα ήξεραν, πώς τα ήξεραν, αν ήξεραν. Το μόνο σίγουρο είναι πως εμείς δεν ξέραμε. Αμφιβάλλω και για το ποσοστό της αλήθειας που μάθαμε τελικά. Βλέπετε η χτεσινή αλήθεια γίνεται το σημερινό ψέμα και μάλλον η σημερινή αλήθεια, και μακάρι να διαψευστώ, θα γίνει το αυριανό ψέμα. Μας έχουν εκπαιδεύσει χρόνια τώρα με πολλούς και διάφορους τρόπους να έχουμε πολύ μικρή μνήμη. Ξεχνούμε. Και ας διατυμπανίζουμε εδώ και χρόνια πως Δεν Ξεχνούμε. Ξεχνούσαμε όλα όσα βόλευε τις προσωπικές και πολιτικές ατζέντες κάποιων να ξεχάσουμε. Αν κλείσουμε τα αυτιά δεν θα ακούμε άλλα ψέματα. Και ίσως λέω, ίσως, σταματήσουν και εκείνοι να τα λένε. Τα ψέματα τα λες για να σε ακούσουν όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν πως είναι ψέματα. Άρα αν τα κλείσουμε τα αυτιά θα πάψουν και εκείνοι να λένε ψέματα. Και μετά θα τους σώσουμε, αφού πες και ξαναπές και ξαναπές τα ίδια ψέματα, καταλήγεις να πιστέψεις πως είναι αλήθεια.
Έκλεισα και μάτια και αυτιά λοιπόν. Δεν βλέπω. Δεν ακούω. Αυτοσυγκεντρώνομαι να κλείσω και το στόμα. Να μην μιλώ. Φοβάμαι να μιλήσω. Τόσα ψέματα, τόσα χρόνια. Θα μπορέσω να πω μια αλήθεια; Ή θα μοιάζει η αλήθεια μου με ψέμα; Θα έχει άραγε τη γεύση και τη μυρωδιά του ψέματος; Εγώ δεν ήξερα. Εγώ δεν έφαγα. Εγώ δεν…
Θα την πω την αλήθεια μου, όσο αληθινή μπορεί να είναι στην εποχή του ψέματος. Θα την πω με ένα παραμύθι. Γιατί τα παραμύθια λένε πάντα αλήθεια. Δεν ήταν παραμύθια που ακούγαμε τόσα χρόνια. Γιατί τα παραμύθια τελειώνουν με το ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα! Τι καλά που θα ήταν αν ήταν παραμύθια! Ψέματα ήταν. Σκέτα ψέματα.
«Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, στο βασίλειο της Φερεγγυότητας, ένα βασίλειο πολύ μακριά από το εδώ και το σήμερα, βασίλευε η εμπιστοσύνη και η αλήθεια. Όλοι οι κάτοικοι ήταν φερέγγυοι, «ο λός τους ήταν ο λος του αδρώπου», ό,τι έλεγαν, μα ό,τι έλεγαν, και το εννοούσαν και το τηρούσαν. Όσοι δεσμεύονταν δεσμεύονταν και τηρούσαν τη δέσμευσή τους. Οι συμφωνίες του ήταν συμφωνίες που δεν χρειάζονταν εγγυήσεις. Έδιναν απλά τα χέρια, χωρίς χαρτόσημα και μεγαλοδικηγόρους και ό,τι έλεγαν το τηρούσαν κατά γράμμα. Και δεν γινόταν αυτό μόνο στα της οικονομίας, αλλά και στα της πολιτείας όλα. Από το πιο μικρό που χωρούσε στην τρύπα του βελονιού ως το πιο μεγάλο που «διύλιζαν ως κάμηλο». Και αν έρχονταν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι, όποιο τάξιμο και αν έκαναν το τηρούσαν. Το ζήλεψαν το βασίλειο της Φερεγγυότητας κάποιοι κύριοι και κυρίες, και εκ των έσω και εκ των έξω ορμώμενοι αφερέγγυοι, με κοστούμια/ταγιέρ και γραβάτες/φουλάρια, μαύρους χαρτοφύλακες, λαμπερά κατάλευκα χαμόγελα και αστραφτερά αυτοκίνητα και πολυτελή σπίτια. Έλεγαν ψέματα, όλες και όλοι αυτοί, ψέματα πολλά και κατά συρροή και ανερυθρίαστα. Έπεισαν, λοιπόν, τους κατοίκους του βασιλείου πως μπορούσαν και εκείνοι να γίνουν σαν αυτούς. Να λάμπουν με άλλα λόγια και να μην είναι χρυσάφι αλλά άνθρακας ο θησαυρός.
Στο μεταξύ απασχολημένοι με όλα αυτά τα δήθεν και τα ψεύτικα, ξέχασαν και τον «λον του αδρώπου» και η Φερεγγυότητα, ξεχασμένη από όλους, το έσκασε για αλλού. Κανένας δεν τηρούσε τίποτα. Αφού την έχασαν που την έχασαν τη Φερεγγυότητα αποφάσισαν να ξεχάσουν και την ύπαρξή της. Αποφάσισαν πως θα ζήσουν στην Μετά Φερεγγυότητα Εποχή (Μ.Φ.Ε.) και θα ήταν όλοι αυτό που έλεγαν. Βάφτισαν το ψέμα αλήθεια και μετά ξέχασαν και την έννοια της αλήθειας.
Και αν δεν ήσουν ελέφαντας, που δεν ήσουν, και κάποιος έλεγε πως είσαι, η ευθύνη να αποδείξεις πως δεν είσαι ήταν απλούστατα ολοκληρωτικά δική σου.
Είχαν βλέπετε ξεχάσει και τη δημοκρατία και την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Tα θαύματα είχαν χαθεί από τη χώρα. Η διαφθορά και η αναξιοκρατία είχαν ριζώσει. Είχαν βγάλει ρίζες και κλαδιά και φυλλώματα πυκνά. Οριστικά και αμετάκλητα; Ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο είναι πως στη Μ.Φ.Ε. τα παραμύθια δεν έχουν καλό τέλος. Ο Ιππότης δεν σκοτώνει τελικά τον δράκο αφού εκείνος είναι ο δράκος… και η πριγκίπισσα δεν σώζεται αφού το παλάτι είναι υποθηκευμένο και οι στατικές του μελέτες χαλκευμένες.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1 : «Όμοια γάρ ως επί το πολύ τα μέλλοντα τοις γεγονόσι.» Τα περισσότερα απ’ αυτά που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν γίνει. Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος (Ηθικά Νικομάχεια)
Υ.Γ.2: Εκτός και αν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Μόνο τότε τα πράγματα αλλάζουν.