Προς διαχρονικά προβληματισμένους, εκατοστής τριακοστή έκτης επιστολής, το ανάγνωσμα…

Θέμα: «Je suis»

Μέσα από τα όσα βλέπουμε, ακούμε και διαχρονικά βιώνουμε σε σχέση με την τρομοκρατία, κάτω από την απειλή νέων τρομοκρατικών κτυπημάτων, με τους αθώους να πληρώνουν το μίσος και το θυμό, την απομόνωση και την εξαθλίωση ως αποτέλεσμα συμφερόντων και ιδεοληψιών παγιωμένων σε βάθος χρόνου, κάτω από το κύμα της ξενοφοβίας που γεννιέται εκ νέου, με τους τρομοκράτες να τρομοκρατούν, με όλα αυτά και άλλα πολλά που βιώνουμε στην μικρή μας πατρίδα, κάθισα και σκέφτηκα το τι είμαι και τι δεν είμαι…

Je suis Charlie.  (Τότε το λέγαμε, τώρα το ξεχάσαμε; Ήταν μακριά μας; Ήταν ευκολάκι;)  Oui, je suis Charlie. Μπορώ να πω πως ναι, καθώς η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες. Βάζω φυσικά ένα μικρό ερωτηματικό/ περιορισμό/όριο,  καθώς η όποια ελευθερία η οποία δεν οριοθετείται στα όρια του σεβασμού της αξιοπρέπειας και των πεποιθήσεων των άλλων μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις μορφής ντόμινο. Εκτός από Charlie,  νομίζω πως είμαι και ένα σωρό άλλα πράγματα, και από την άλλη δεν είμαι άλλα τόσα. Ερώτημα. Σαφέστατα υπαρξιακό: Τελικά τι μας καθορίζει περισσότερο, εκείνο που είμαστε ή εκείνο που δεν είμαστε;

Je suis en colère. Αν και δεν είναι στο χαρακτήρα μου, ναι είμαι θυμωμένος. Είμαι πολύ θυμωμένος με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ( ναι εκείνον της ειρήνης), με την  Ευρώπη (ναι στην Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης αναφέρομαι), με την Τουρκία (σαφέστατα εκείνην της εισβολής, της κατοχής, των γενοκτονιών, του επεκτατισμού και της αλαζονείας), με την Κύπρο (της αναποφασιστικότητας, της εσωτερικής κατανάλωσης, της ανικανότητας, των μικροπολιτικών συμφερόντων και άλλων πολλών)… Αποδεικνύεται ξανά και ξανά πως όλοι άγονται και φέρονται από συμφέροντα, πότε εμπλεκόμενα και πότε καθαρά και κρυστάλλινα, αγνοώντας τις αρχές του δικαίου, της αλήθειας, της ειρήνης. Πολύ θυμωμένη είμαι και με όποιους χρόνια και χρόνια τώρα, ξανά και ξανά, υποτιμούν τη νοημοσύνη, την αξιοπρέπεια, την ιστορική μας μνήμη. Je suis en colère (θυμωμένος), γιατί με το πιστόλι στον κρόταφο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μας φέρνουν μπροστά σε καταστάσεις είτε πραγματικά, είτε δήθεν αδιέξοδες, και ας πιπιλούν την ατάκα πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Je suis Isolé. Ως ελληνοκύπριος, σαφέστατα νιώθω απομονωμένος. Γιατί τα εμπλεκόμενα συμφέροντα φαίνεται να περιπλέκονται και μάλλον οι φίλοι μας, μας εγκατέλειψαν δια παντός. Και ας μιλούν για απομόνωση των τουρκοκυπρίων. Αλήθεια τι κάνουμε λάθος στις σχέσεις μας; Είμαστε ειλικρινείς (λέμε τώρα), εύπιστοι, δοτικοί, με γενναιόδωρες προσφορές, είμαστε καλά παιδιά, ενθουσιαζόμαστε με ό,τι μικρό και γυαλιστερό μας δώσουν ή μας υποσχεθούν, δεν παίρνουμε ποτέ το λόγο μας πίσω, και παρόλα αυτά πάντα στις κρίσιμες στιγμές μένουμε μόνοι. Λύση 2 κρατών, λέει,  και με θράσος χιλίων καρδιναλιών να καταδεκτεί πρόγευμα, άτυπο. Άτυπα και τα αυγά και το μπέικον. Φαντάζομαι το μόνο σίγουρο είναι πως θα συνοδεύεται από ένα english cup of tea, αφού μας κάνουν το τσάι μας κατά συρροήν και κατ΄επανάληψη

Je suis déçu. Αυτό σίγουρα. Πολύ απογοητευμένος. Γιατί τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, αποκαλύπτουν πως έχουμε βαλτώσει. Σε όλα τα επίπεδα. Και ναι, είμαι πολύ απογοητευμένος γιατί νιώθω πως αυτό που μας αφήνουν να δούμε είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου που λιώνει, και αν λιώσει, κανένας Νώε δεν μας σώζει.

Je suis désespérée. Πολύ απελπισμένος. Γιατί αναζητώ κάποιον να εμπιστευτώ. Κάποιον από όλους αυτούς τους σπουδαίους που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Αναζητώ κάποιον στον οποίο να πιστέψω, και δεν βρίσκω. Πάνω που πάω να πιαστώ από κάτι τσουπ, να η απελπισία. Αποδειχτήκαμε τελικά πολύ μικρότεροι των περιστάσεων. Φυσικά είχαμε καβαλήσει για τα καλά το καλάμι. Νομίζουμε πως όλα τα ξέρουμε, πως όλα τα μπορούμε, και ξαφνικά, στην φουρτούνα, συνειδητοποιούμε πως δεν ξέρουμε καλά καλά να κολυμπούμε.

Παρόλα αυτά, je ne suis pas préparé, δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου διατεθειμένος να εκχωρήσω σε κανένα το δικαίωμα να κλέψει το αύριο από τα παιδιά μας. Θα πρέπει να κάνουμε την απελπισία, την απογοήτευση, την απομόνωση και τον θυμό, ενέργεια για να πάμε μπροστά. Να δοκιμάσουμε άλλους δρόμους, άλλους τρόπους. Να δημιουργήσουμε, να μην αντιγράψουμε. Να κινηθούμε επιτέλους στο εμείς και να αφήσουμε το εγώ στο πιο σκοτεινό συρτάρι. Να το κλειδώσουμε καλά και να πετάξουμε και τα κλειδιά. Ό,τι και αν είμαστε ο καθένας μας, (και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό δεν μας περιποιεί τιμή το τι είμαστε) ας ψάξουμε πραγματικά το τι δεν είμαστε. Δεν είμαστε, και το πιστεύω, για ποδοπάτημα, για εξαφάνιση, για ξεπούλημα. Ας βρούμε τι δεν είμαστε και ας ξεκινήσουμε κτίζοντας πάνω σε αυτό.

Υπογραφή

Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: je suis déterminé τον ασήκωτο βράχο να τον φάω με το νύχι, γιατί τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει, χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι… (Θεοδόσης Πιερίδης)