Θέμα: « Να το κάψω ή να το σκίσω; Ας το σκίσω!»
Και το έσκισαν! Και ξεκίνησε το τσουνάμι/ πανηγύρι. Δηλώσεις και αντιδηλώσεις. Και ενεργοποιήθηκαν υπουργεία εξωτερικών κατοχικών χωρών και ψευδοκυβερνήσεις. Και άρχισαν να προβαίνουν σε συμπεράσματα και δηλώσεις για το ποια είναι η πολιτική μας και για το τι θέλουμε και πως το σκίσιμο των σελίδων δικαιολογεί το αίτημα τους για 2 κράτη γιατί εμείς είμαστε που φταίμε για όλα μιας και το μόνο που θέλουμε είναι ένωση. Σπουδαία! Καταπληκτικά! Και από την πλευρά μας ακόμη καλύτερα αφού βρήκαμε την ευκαιρία να λέμε ο καθείς τα δικά του, να προβαίνουμε σε βαρύγδουπες δηλώσεις περί κριτικής σκέψης και ιστορικής αλήθειας, να θυμόμαστε κάποια ιστορικά γεγονότα και να ξεχνούμε άλλα. Άλλοι να προβάλλουν τον Βενιζέλο και τη συνάντησή του με το Κεμάλ και άλλοι τις γενοκτονίες. Να ξεκινά μια συζήτηση για το τι είναι ήρωας και ηγέτης και αν υπάρχει σχετικότητα στον ηρωισμό. Αν κρίνεσαι από το σύνολο των πράξεων σου ή από τις καλές σου στιγμές. Αν είσαι εγχώριος ή παγκόσμιος ήρωας. Αν μπορεί ο ήρωας ενός λαού να είναι εχθρός κάποιου άλλου. Αυτά και άλλα πολλά τρελά και παράλογα.
Εννοείται πως δεν είναι σε καμία περίπτωση αποδεκτό, στο βιβλίο των Αγγλικών, της Β Λυκείου, μιας ημικατεχόμενης και βαθιά πληγωμένης από τον τουρκικό επεκτατισμό πατρίδας να υπάρχει μια τέτοια αναφορά και μάλιστα με αυτή τη διατύπωση εξωραϊσμού και αναλήθειας. Ειδικά σε μια περίοδο που η ρητορική και η πρακτική της Τουρκίας εξωθεί τις σχέσεις στα άκρα και εκμηδενίζει τις όποιες προοπτικές λύσεις. Δεν έχει σημασία αν περάσαμε και από πραξικόπημα και από ΕΟΚΑ Β, αυτό δεν τοποθετεί σε βάθρο τον Κεμάλ και δε διαγράφει τα εγκλήματα του έναντι της ανθρωπότητας. Απλούστατα είναι καταδικαστέα και τα δύο. Κανένα βιβλίο Αγγλικών, της Β΄ Λυκείου δεν θα έπρεπε στο περιεχόμενό του να διαφημίσει ως ήρωα τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό, και ναι αν υπάρχει, θα πρέπει να είναι το περιεχόμενό του το ίδιο καταδικαστέο.
Οι αρμόδιοι, όποιοι τελικά και αν αποδειχτούν αυτοί, αφού έγινε που έγινε η ματσαράγκα, θα μπορούσαν με διαφάνεια να δώσουν ξεκάθαρες οδηγίες και να ετοιμαστεί σχέδιο μαθήματος εισηγητικό για το πως θα μπορούσαν να διαχειριστούν τις «αμαρτωλές σελίδες» οι καθηγητές των Αγγλικών σε μια προσπάθεια καλλιέργειας δεξιοτήτων κριτικής γνώσης. Θα μπορούσαν. Δεν το έκαναν. Το έσκισαν και το πέταξαν και μετά το απέσυραν. Κινήσεις πανικού που οδήγησαν εκεί που οδήγησαν. Αυτό φυσικά δεν αλλάζει την αλήθεια.
Δεν είναι όλα τα βιβλία σπουδαία και πολύτιμα και αληθινά. Δεν είναι το περιεχόμενο όλων των βιβλίων αξιόλογο και αληθινό. Δεν γίνεται ιερό κάτι που τυπώνεται σε τυπογραφείο. Δεν είναι αληθινές όλες οι τυπωμένες με μελάνι στο χαρτί λέξεις. Ένα εξώφυλλο, ένας εκδοτικός οίκος και ένα ISBN δεν μετατρέπει το περιεχόμενο σε ευαγγέλιο. Όλα τα βιβλία πρέπει να κρίνονται. Το περιεχόμενο τους πρέπει να είναι υπό αυστηρή κριτική από τον καθένα που το διαβάζει.
Κάποιων βιβλίων οι σελίδες, ναι, πρέπει να καίγονται στην πυρά της ιστορικής μας γνώσης.
Κάποιων βιβλίων οι σελίδες πρέπει, ναι, να σκίζονται, να γίνονται κομμάτια από το ελεύθερο μας πνεύμα γιατί ζημιώνουν το ήθος, την ευθυκρισία μας
Κάποια βιβλία πρέπει να «λογοκρίνονται» και να καταδικάζονται στη συνείδησή μας.
Γιατί στο τέλος της μέρας ο καθένας στην εποχή μας μπορεί να γράψει και να εκδώσει ό,τι σκεφτεί. Η αλήθεια , το ψέμα και το ανάμεσό τους έγινε αφήγημα, το αφήγημα (απόψεις, θέσεις, ισχυρισμοί σενάρια) του καθενός. Λες και είναι όλα ίσα και όμοια. Καταλήξαμε να πρέπει τελικά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα…
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1: Σύμφωνα με τον Θεμελιώδη Νόμο της Βόννης του 1949, «Λογοκρισία δεν επιτρέπεται», χωρίς εξαιρέσεις ή άλλους περιορισμούς.
Υ.Γ.2: «Η λογοκρισία επιβάλλεται» από την ιστορική (και όχι μόνο) συνείδησή μας και το ελεύθερο μας πνεύμα.