Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ανησυχώ. Πολύ. Πιο πολύ δεν γίνεται. Ξεχάσαμε να χαμογελάμε.
Ίσως γιατί το χαμόγελο πίσω από τις μάσκες δεν φαίνεται.
Ίσως πάλι γιατί χάσαμε εκείνη την σύνδεση του έξω με το μέσα με αποτέλεσμα το έξω να μην μας ακουμπά, αλλά και το μέσα να μένει μέσα, βαθιά θαμμένο στα ενδότερα της ψυχής μας και να υποφέρει, να πεθάνει από ασφυξία. Γιατί πρέπει να σας πω, πως αν το μέσα μας δεν το βγάλουμε προς τα έξω, τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να το χάσουμε για πάντα.
Ίσως πάλι γιατί δεν βρίσκουμε λόγο να χαμογελάμε.
Εγώ ανακάλυψα μετά από ενδελεχή αναστοχασμό πως με αφορούν και οι 3 λόγοι. Όχι κατανάγκην με την ίδια βαρύτητα. Αλλά και οι τρεις. Ανησύχησα λοιπόν, γιατί γνωρίζω την αναγκαιότητα του χαμόγελου για την ψυχική και τη σωματική μου υγεία και ξεκίνησα αγώνα ανένδοτο, τον οποίο και μοιράζομαι μαζί σας, για να το ξαναπάρω το θέμα από την αρχή και να ξαναμάθω να χαμογελώ. Για το καλό μου, αλλιώτικα όπως λέει και ο Μηλιώκας, μπορεί και να μην αντέξει στο τέλος το μυαλό μου, να πάρει ανάποδες στροφές. Χαμογελώ για να μην τρελαθώ λοιπόν! Και επειδή νοιάζομαι να μην τρελαθείτε ούτε και εσείς, αφού είμαστε συνταξιδιώτες της ζωής, μοιράζομαι το μυστικό μου.
Έχουμε και λέμε. Στάδιο πρώτο του ανένδοτου αγώνα (καταπολεμά, αποτελεσματικά νομίζω τον πρώτο λόγο). Τουλάχιστον 3 φορές την μέρα, κατά προτίμηση, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, μπροστά από τον καθρέφτη χαμογελάτε στον εαυτό σας με τη ψυχή σας. Στην αρχή θα νομίσετε πως το χαμόγελο γυμνάζει μόνο τους μυς και επιβαρύνει τις ρυτίδες. Λάθος μέγα! Μόλις οι μυς του χαμόγελου στο πρόσωπό μας συσταλούν, θα δημιουργηθεί ως δια μαγείας ένας θετικός κύκλος ανατροφοδότησης, ο οποίος θα πάει πίσω στον εγκέφαλο και θα ενισχύσει, αν υπήρχε, την αίσθηση χαράς , ή και θα την δημιουργήσει. Θα πυροδοτήσει με άλλα λόγια τον μηχανισμό χαράς (οι ειδικοί λένε καλύτερα και από τη σοκολάτα και εξίσου καλά με την γυμναστική) και ακόμη και αν δεν ξεκινήσετε την άσκηση χαρούμενοι, στο τέλος θα καταλήξετε!
Στο δεύτερο στάδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο, για πολλούς και διάφορους λόγους, αποδέχεσαι πως χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικούς. Αναγνωρίζεις την κατάθλιψη που ύπουλα απειλεί να σε αλώσει και επισκέπτεσαι έναν ή περισσότερους, ανάλογα με τη σοβαρότητα της περίπτωσής σου ειδικούς. Αν είναι και στο ΓΕΣΥ ακόμη καλύτερα αφού το πληρώνεις που το πληρώνεις. Σε καμιά διετία, αν τηλεφωνήσεις σήμερα, μπορεί και να βρεις ραντεβού.
Στο τρίτο στάδιο του ανένδοτου αγώνα προσπαθείς να εντοπίσεις αιτίες χαράς, να τις καταγράψεις και να τις εμπεδώσεις. Ακούγεται πολύ απλοϊκό αλλά δουλεύει. Το δοκίμασα και εγώ και άλλοι πολλοί. Με αυτό τον τρόπο το «έξω σου», η πραγματικότητα με άλλα λόγια που βιώνεις καθημερινά, και ίσως όχι αδίκως ως μαύρη και άραχνη μιας και τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά, και γιατί τη χάσαμε τη ζωή μας όπως την ξέραμε, και γιατί χάσαμε κάθε εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στους ανθρώπους, αλλά και γιατί αλλοτριωθήκαμε (χάσαμε τον εαυτό μας) και περί άλλων τυρβάζουμε.
Πριν προχωρήσεις λοιπόν στο να εντοπίσεις αιτίες χαράς και τα πραγματικά σημαντικά, ξεκινάς μουντζώνοντας, όχι κυριολεκτικά γιατί μπορεί να καταλήξεις στον αστυνομικό σταθμό με σοβαρές κατηγορίες (έχει συμβεί ξανά, ειδικά αν δεν έχεις κάποια άκρη και δεν ξέρεις αστυνομικούς ή και άλλους διευθυντές). Μουντζώνεις λοιπόν τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Ξέρω αυτή η διαδικασία της μούντζας θα πάρει μπόλικο χρόνο να ολοκληρωθεί αφού η διαφθορά έχει εμποτίσει τα πλείστα κύτταρα του κοινωνικού ιστού και όποια πέτρα και αν σηκώσεις την βρίσκεις να κρύβεται από κάτω ή και να θρονιάζεται ανενδοίαστα στην κορυφή και όλοι να κάνουν πως δεν ξέρουν, πως δεν είδαν, πως δεν τρέχει και κάτι.
Συνεχίζεις, λοιπόν, μουντζώνοντας τους ανάξιους που κατέχουν εξουσία, και δεν είναι λίγοι, πάντοτε φυσικά υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, προσπάθησε λοιπόν με την φόρα που θα πάρεις να μην τους μουντζώσεις και αυτούς.
Μια μούντζα φυσικά και στον εαυτό σου καλό θα σου κάνει γιατί πήρες (ξεκίνησες όπως λέει και ο στίχος) μεν τη ζωή σου με όνειρα και σχέδια και αξίες, αλλά για να μην χαμογελάς, μάλλον λάθος, όπως λέει και ο ποιητής με την άνω τελεία σωστά τοποθετημένη, την άλλαξες τη ζωή αυτή, γιατί δεν έβγαινε λέει σε extra large, και δεν τα χωρούσε τα όσα ανόητα δοκίμαζες να της χωρέσεις (ξέρεις εσύ, φήμη, χρήμα, εξουσία, εικόνα λαμπερή).
Μια παρένθεση στη μνήμη μάλιστα του Θεοδωράκη, του μέγιστου, που χάσαμε, για να εξηγήσω. Όταν ο Σεφέρης έγραφε τους στίχους για το «περιγιάλι» και ο Μίκης τη μουσική, είχαν και οι δυο την άνω τελεία, στο σημείο εκείνο που πρέπει, υπογραμμίζοντας νοηματικά πως το λάθος είναι που την αλλάξαμε τη ζωή μας και όχι το πως την πήραμε, νέοι όντας, με όνειρα και συναίσθημα και αξίες και πάθος. Στην ηχογράφηση της μουσικής όμως, η άνω τελεία, μπήκε σε λάθος σημείο και άλλαξε το νόημα. Ας το ξαναβρούμε λοιπόν το νόημα της ζωής μας από την αρχή, όπως ήθελε να πει και όπως ακριβώς έγραψε και ο μεγάλος ποιητής:
Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
Όταν τελειώσεις με τις μούντζες θα είσαι πανέτοιμη/πανέτοιμος να καταγράψεις σε ένα κατάλογο όλες εκείνες τις αιτίες που αν υπάρχουν (όχι κατ΄ ανάγκην όλες, να μην είμαστε και άπληστοι και να τα θέλουμε όλα) στη ζωή σου, θα έπρεπε να κυκλοφορείς φορώντας διαρκώς ένα χαμόγελο κάτω από τη μάσκα σου: Μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, την υγειά σου, ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν στη ζωή σου, μια πατρίδα, μια εργασία, ένα όνειρο να ονειρεύεσαι, ένα αγώνα για να δίνεις, αισθήσεις, ή έστω κάποιες από αυτές, για να απολαμβάνεις τον ήλιο και το φεγγάρι… Γιατί κάποιοι, λιγότερο τυχεροί, δεν έχουν. Ντρέπεσαι; Και πολύ καλά κάνεις! Λίγη ευγνωμοσύνη θα έκανε σαφέστατα καλό στην κοινωνία μας.
Υπογραφή
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. 1: Γιατί η Μόνα Λίζα έγινε ένας από τους διασημότερους πίνακες όλων των εποχών; Εξαιτίας του μοναδικού της χαμόγελου. Χαμογέλα λοιπόν, τι σου ζητάμε;
Υ.Γ.2: Προσοχή όταν χαμογελάτε. Αν ενεργοποιήσετε τους μυς των ζυγωματικών ελέγχετε απλώς τις άκρες του στόματός σας και το ανεβάζετε προς τα πάνω. Δεν είναι αληθινό χαμόγελο. Ο μυς που πρέπει να ενεργοποιήσετε είναι ο σφιγκτήρας μυς των βλεφάρων ο οποίος περιβάλλει την κόγχη του ματιού μας. Και ιδού το αληθινό χαμόγελο. Χαμογελάστε με τα μάτια παρακαλώ! Φαίνεται και πάνω από τις μάσκες!