Τι να μου πω τώρα για να δικαιολογηθώ; Να σταθώ μπροστά στον καθρέφτη και να βρω δικαιολογίες για τα διάφορα; Να πω μα εγώ δεν…; Δεν ήξερα; Δεν άκουσα; Δεν κατάλαβα; Δεν σκέφτηκα; Δεν μπόρεσα; Μα εγώ δεν…;

Και μετά τι; 

Να πω,  τι καλά, τα κατάφερα και επιχειρηματολόγησα έξυπνα;

Έκανα και γραπτή δήλωση προσεκτικά διατυπωμένη. Διατηρώ και το δικαίωμά μου να κάνω αγωγή για λίβελλο. Είναι και προσωπικά δεδομένα. Είναι ναι, και επιλεκτική η αναφορά σε συγκεκριμένα πρόσωπα.  Δικαιολογίες βρήκα πολλές και διάφορες. Ήταν η κρίση. Κάποιοι τα θαλάσσωσαν πιο πριν. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ψήφιζα. Δεν είχα έννομο συμφέρον για να διαχωρίσω την θέση μου. Δεν ήταν τόσα ακριβώς ήταν λιγότερα, άρα ψεύδονται. Δεν αναδιάρθρωσα (ακόμη) το δάνειο. Δεν ζήτησα χάρη και ούτε μου δόθηκε και από μόνη της. Δεν είμαι μόνο εγώ. Οι άλλοι να δεις! Μα έχω την στήριξη του πιο υψηλά ιστάμενου. Μα αναβαθμιστήκαμε στις αγορές και κάναμε εξαιρετική δουλειά. Φταίμε και εμείς, αλλά φταίτε και εσείς… ε, ίσως να φταίνε και οι άλλοι.

Εγώ, ο πολίτης αυτού του τόπου που δεν νομοθετώ. Εγώ, ο πολίτης αυτού του τόπου που πληρώνω κανονικά τους φόρους μου και τα δάνειά μου (που εννοείται πως δεν πλησιάζουν το εκατομμύριο ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα/εφιάλτες). Εγώ, που είχα περικοπές στους μισθούς μου ή και απώλεια εργασίας. Εγώ, που είχα ξεκάθαρη απώλεια εισοδημάτων. Εγώ λοιπόν, στάθηκα μπροστά από τον καθρέφτη και ξεκίνησα να κάνω την αυτοκριτική μου. Και ντράπηκα. Και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. 

Τι σημαίνει αγαπητέ μου εαυτέ,  «Μα εγώ δεν…»;

Καμία δικαιολογία και μηδενική ανοχή.

Ήξερες. 

Και αν δεν ήξερες, όφειλες να ξέρεις.

Και ας πούμε πως δεν ήξερες, τι έκανες όταν έμαθες; Άλλαξες κανάλι στην τηλεόραση, πλευρό στο κρεβάτι και τη θέση σου στον καναπέ;

Γιατί αγαπητέ μου εαυτέ δεν βγήκες στους δρόμους; 

Γιατί δεν όρθωσες το ανάστημα; 

1.50; 1.50!

Δεν θα έκανες τίποτα; Να δοκίμαζες και ας άνοιγες μια τρύπα στο νερό!

Η ευθύνη της απραξίας είναι καμιά φορά μεγαλύτερη και από την ευθύνη της πράξης.

Και αυτή είναι ακόμη μια φορά από εκείνες τις φορές.

Έγιναν και άλλα. Ούτε τότε φώναξες. Ούτε τότε διαμαρτυρήθηκες. «Κρύψε να περάσουμε» σκέφτηκες. «Έκρυψες», αλλά «δεν περάσαμε». Δεν πιάσαμε πάτο τελικά. Υπάρχει και πιο κάτω. 

Τα σκουπίδια που κρύβαμε κάτω από το χαλί, δεκαετίες τώρα, σήκωσαν τσουνάμι. Καμία ανακύκλωση δεν μας σώζει.

Να βγεις στους δρόμους! Μόνος; Μόνος!

Ναι, χωρίς καμία οργάνωση να σε οργανώνει; Δύσκολο ε; 

Οι σπάγκοι που σου κουνάνε χέρια, πόδια, γρανάζια του εγκεφάλου, χρειάζονται εξωτερική παρέμβαση; Μαριονέτα κατάντησες!

 Κατάντησες αγαπητέ μου εαυτέ. Όχι δεν σε κατάντησαν. Η ευθύνη είναι όλη, μα όλη δική σου. 

«Μα εγώ δεν…»;

Τι σημαίνει «Μα εγώ δεν…»;. Μήπως, λέω τώρα, μήπως ήρθε η ώρα, εσύ να…;

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Ήταν όλοι εκεί. Τα ήξεραν όλα. Τα άκουσαν όλα. Τα ψήφισαν όλα.