Την βρήκα χαμένη στο δάσος μου. Καμένη και εκείνη όπως εκείνο. Μουσκεμένη από τα ποτάμια δάκρυα που είχε χύσει. Με το βλέμμα να λάμπει από θυμό. Με τη πηγούνι σφιγμένο αποφασιστικά. Ξεκίνησε να μιλά και οι λέξει χείμαρρος ασταμάτητος. Σώπασα και άκουγα. 

Μετά έσκυψα το κεφάλι. Έφταιγα; Έφταιγα. Όλοι φταίμε γιατί είμαστε εκεί και επιλέγουμε να μην βλέπουμε. Είμαστε εκεί και τους φορτώνουμε με επιπρόσθετο βάρος. Να σπάσουν λέμε τη σιωπή τους. Να μιλήσουν. Ενώ εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Τους φορτώνουμε και την ενοχή της σιωπής. Την ενοχή γιατί δεν μίλησαν. 

Για να μιλήσουν και να σπάσουν τη σιωπή τους πρέπει να μας εμπιστευτούν πως θα πράξουμε τα δέοντα. Μπορούν; 

«Η οργή μου θα γίνει η γέφυρα για να περάσω απέναντι. 

Με βοήθεια. 

Και λέγοντας μόνο αλήθειες. 

Γιατί το σώμα μας είναι δικό μας. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να μας αγγίζει. Κανένας. 

Και ποτέ μα ποτέ δεν φταίμε εμείς αγάπες μου. 

Πρέπει να μάθουμε να λέμε ΟΧΙ και να βγάζουμε τα μυστικά μας στο φως. 

Γιατί τα τέρατα τρέφονται με σκοτάδι και μυστικά. Αν τα μυστικά γίνουν λέξεις και το σκοτάδι φως, τα τέρατα και οι δράκοι μικραίνουν και εξαφανίζονται.

Ξέρω πως χρειάζεται θάρρος. Πάντα είναι πιο εύκολη η σιωπή από την κραυγή. 

Πάντα είναι πιο εύκολο το Ναι από το Όχι. 

Πάντα είναι πιο εύκολα τα μυστικά από τις αλήθειες.

Εγώ φταίω που το έκανε ξανά και ξανά και ξανά; Που η αλυσίδα δεν έσπασε; Εγώ φταίω που δεν είχα το θάρρος να μιλήσω τότε. Και μετά; Τα έθαψα. Λες και δεν θα ξύπναγαν ξανά… Δεν ήξερα. Φοβόμουν.

Όλα θα πάνε καλά τώρα όμως. Είμαι δυνατή. Πόνεσα. Ακόμη πονώ, μα δυνάμωσα. Τώρα πρέπει να προστατέψω και να δυναμώσω τα παιδιά μου και γι΄αυτό, μόνο γι΄αυτό,  η αδυναμία μου έγινε δύναμη. 

Η ντροπή μου θάρρος. 

Ο πόνος μου θυμός. 

Το σκοτάδι το έκανα φως και τα μυστικά αλήθεια. 

Τα είπα όλα. 

Εκείνοι έκλαιγαν πιο πολύ, πιο σπαρακτικά, πιο απελπισμένα, πιο θυμωμένα από μένα. 

Εγώ έκλαιγα φαίνεται τόσα χρόνια από μέσα μου. Τόσα χρόνια που στέρεψαν τα δάκρυα.

Τώρα δεν έχω δάκρυα να ξοδέψω. Έχω χαστούκια για να δώσω σε όποιον τραυματίζει με αυτό τον τρόπο παιδικές ψυχές. Σε όποιο μολύνει χωρίς αιδώ παιδικά σώματα. Έχω την οργή που θα με θωρακίσει και θα με βοηθήσει να διασχίσω τον βάλτο και να περάσω στην απέναντι όχθη.

Θέλω το δικαστήριο να είναι ανοικτό. Γιατί όταν θα μιλήσω θα τα πω όλα. Με λεπτομέρειες ανατριχιαστικές. Γιατί πρέπει να μάθουμε να υποψιαζόμαστε. Πρέπει να μάθουμε να κοιτάζουμε πίσω από εκείνο που φαίνεται. 

Τα μάτια που χαμηλώνουν για να μην δεις το αντικαθρέφτισμα των όσων είδαν αποτυπωμένο μόνιμα στον αμφιβληστροειδή.

Την καρδιά που αιμορραγεί από το βαθύ τραύμα.

Τον τρόμο που κρύβεται σε κάθε κίνηση και την μετατρέπει σε απόλυτη παράλυση. 

Την ντροπή που σε καθηλώνει.

Δεν σβήνουν ποτέ οι πληγές. Αλλά οι ουλές είναι τα παράσημα. Η ένδειξη πως ακόμη ζεις. Πως το παλεύεις.

Και εκείνον; Εκείνον θα τον φτύσω κατάμουτρα. Δεν τον φοβάμαι πια. Μόνο τον σιχαίνομαι. Και στο πρόσωπό του όλους τους όμοιούς του.

Τώρα καταλαβαίνω πόσο μικρός είναι. Τώρα που βγήκε στο φως. Όσο κρυβόταν στο σκοτάδι μου φαινόταν γίγαντας και με τρόμαζε.

Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. 

Τώρα πια θα ξημερώνουν πάντα καινούριες, φωτεινές μέρες. Χωρίς μυστικά και σκοτεινά δωμάτια.

Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. 1 : Η κακοποίηση όλων των μορφών σε καιρούς εγκλεισμού κτυπά κόκκινο. Δεν μπορεί να σπάσει η σιωπή όταν το θύμα είναι κλεισμένο στον ίδιο χώρο με τον θύτη. Τα διατάγματα καταδικάζουν όσους υποφέρουν σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο. 

Υ.Γ. 2: Απόσπασμα από την ανέκδοτη νουβέλα με θέμα τη σεξουαλική κακοποίηση: «Άπλωσε Τα Μυστικά σου στον Ήλιο»