Σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα… συμπέρασμα κανένα. Προβληματίστηκα. Ξαναπροβληματίστηκα. Άκρη δεν βρήκα. Φυσικά ένα κόλλημα με τα διάφορα ζητήματα και με τα θαύματα, ειδικά τα χαμένα, φαντάζομαι πως είναι ξεκάθαρο σε όλους σας, πως το έχω.

Δεν γίνεται. Πρέπει να υπάρχει τρόπος. Δεν γίνεται κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση, την εφημερίδα, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο να πέφτω πάνω σε εγκλήματα, σε σκάνδαλα, σε προβλήματα, σε κρίσεις, σε ατυχήματα, σε διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Την ίδια ώρα που πλέον, παγκόσμια, υπάρχουν ειδικοί, και μάλιστα θεωρητικά είναι η κρεμ ντε λα κρεμ, σε όλα τα υψηλά δώματα. Κάποτε εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις, από τους προέδρους των κρατών, μέχρι και τους τελευταίους διευθυντές της όποιας επιχείρησης έκαναν ό,τι «έκοφκεν ο νους τους». Δεν είχαν συμβούλους, οδηγίες, διαδικασίες, εγχειρίδια βημάτων. Δεν υπήρχαν επιτροπές ειδικών που να κάνουν προτάσεις. Δεν υπήρχε άμεση πρόσβαση σε τεράστιο όγκο δεδομέων. Δεν υπήρχαν ερευνητικές επιτροπές να εντοπίζουν τους υπέυθυνους. Και όμως τα πράγματα είτε πήγαιναν καλύτερα (μπορεί να είναι και που δεν τα μάθαινε ο κόσμος φυσικά), είτε πήγαιναν πάνω κάτω το ίδιο χάλια. 

Εννοείται πως στην ιστορία υπήρχαν φωτισμένες εποχές. Χρυσός αιώνας του Περικλή. Αναγέννηση. Γαλλική/Αμερικάνικη/Ελληνική Επανάσταση. Οι οποίες συνήθως διαδέχονταν τους μεσαίωνες, την καταπίεση και την σκλαβιά. Αλλά ακόμη και τότε, το φως ήταν για τους λίγους. Οι μεγάλες μάζες πάντοτε υπέφεραν ή έμεναν στο περιθώριο, ή απλούστατα δεν τους αφορούσαν τους ηγέτες και την άρχουσα τάξη.

Σε αυτούς τους ηγέτες και σε αυτή την άρχουσα τάξη είναι που απευθύνω πρωτίστως την σημερινή μου επιστολή, πολυαγαπημένοι και διαχρονικά προβληματισμένοι πολίτες.

Θέλω να σου πω αγαπητή μου άρχουσα τάξη πως με έχεις απογοητεύσει. Διαχρονικά και παγκόσμια. Ξεκινώντας από τους Βασιλιάδες και τους Αυτοκράτορες και φτάνοντας στους Πλανητάρχες και τους Προέδρους (όλους όμως τους προέδρους- αν είσαι πρόεδρος κάπου, οπουδήποτε, σε αφορά λοιπόν η κριτική-).

Δεν θα σας ταρακουνήσω για να ξυπνήσετε. Αυτό το δοκίμασαν πολλοί και με διάφορους τρόπους. Τίποτα δεν έγινε. Θα σας στείλω για ύπνο λοιπόν. Για να σας ξυπνήσω στην αλήθεια. Έχετε ευθύνη κύριοι και κυρίες μου. Εσείς δεν μπορείτε να πείτε, όπως όλοι εμείς, πως φταίει το σύστημα. Εσείς είσαστε το σύστημα. Εσείς το επιβεβαιώνεται με κάθε απόφασή σας. Εσείς το δυναμώνετε με κάθε παράληψή σας. Εσείς το εγκαθιδρύετε, ξανά και ξανά, κάθε φορά που κλείνετε τα μάτια. Κάθε φορά που λέτε «κρύψε να περάσουμε». Κάθε φορά που δεν τολμάτε γιατί έχετε κάνει και εσείς «τη λαδιά σας», «έχετε και εσείς λερωμένη τη φωλιά σας» και σας κρατάνε στο χέρι. Και τελικά, προφανέστατα, η μια «λαδιά» γίνεται πολλές. Και μετά… μετά δεν έχει η κατηφόρα επιστροφή. Γιατί στην ανηφόρα είναι που θα δείξετε τα κότσια σας. Τη λεβεντιά σας. Την παληκαριά σας. Την ικανότητά σας να ηγηθείτε. Να ανοίξετε δρόμους. Να σταματήσετε. Να αλλάξετε. Ούτε που το σκεφτήκατε; Δεν σας απασχόλησε ποτέ; Όλα καλά;

Θα σας στείλω για ύπνο λοιπόν. Αγκαλιά με τις αόρατες ερινύες. Ποιες είναι. Εκείνες όλες που γεννήθηκαν με κάθε συνειδητά λανθασμένη επιλογή σας. Γεννιούνται κάθε φορά που κλείνετε τα μάτια και δεν βλέπετε… Και είναι παντού γύρω σας. Για την ώρα τις κοιμίσατε τεχνηέντως. Έτσι έχουν τα πράγματα λέτε. Αυτό κάνουν όλοι. Και τις κοιμίζετε… Ο καθένας τις δικές του… Αλλά έχουν γίνει στρατιά ολάκερη. Και είναι άρτια εκπαιδευμένες. Και οπλισμένες. Και δυνατές. Και θα ξυπνήσουν σύντομα…

Θα τις ξυπνήσουν, τις αόρατες ερινύες, οι κραυγές και τα δάκρυα.  Των  πεινασμένων παιδιών στη Βενεζουέλα. Των τρομαγμένων παιδιών στη Συρία. Των κακοποιημένων γυναικών πίσω από τις κλειστές πόρτες. 

Θα τις ξυπνήσει η απελπισία των ανέργων. Η οργή των κατατρεγμένων. Ο θυμός των θυμάτων της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Θα τις ξυπνήσει η ψυχή των αγωνιστών, των απροσκύνητων, των αγονάτιστων. Όλων εκείνων που βροντοφώναξαν στους αιώνες «Μολών Λαβέ». Όλων εκείνων που «ου περί χρημάτων των αγώνα ποιούσαν» 

Και όταν ξυπνήσουν οι αόρατες ερινύες, γιατί θα ξυπνήσουν, όλα θα αλλάξουν.

Θα ανάψουν στίχοι και θα ξορκιστεί το κακό από τον κόσμο. Και θα βρεθεί στο φως τους το Χαμένο Θαύμα

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Γιατί «…δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ, δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι, κι ο άρρωστος νους που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα …».